Door vroedvrouw Kitty Van den Bogaert.

Al een tijdje voel ik mij ongemakkelijk als ik terug denk aan een bevalling die eindigde in een sectio die waarschijnlijk niet moest zijn gebeurd als men geluisterd had naar de moeder die in arbeid was…

Een tweede kindje op komst en ze wilden het nu anders dan bij de eerste niet-begeleide bevalling. Ze wilden nu gehoord en begeleid worden. De eerste bevalling eindigde in een epidurale na een langdurige arbeid omdat ze te erg panikeerde van de pijnlijke contracties en geen ondersteuning kreeg. Nu, na een goede voorbereiding had ze moed en vertrouwen opgebouwd om het anders aan te pakken. Ze ging één week overtijd en begon met een normaal vorderende arbeid. Toen ze mij riep, had ze stevige contracties, 7cm ontsluiting en een goed ingedaald hoofdje op H2. Graag was ik thuis gebleven. Alles was gunstig voor een normale geboorte maar omwille van een vastzittende placenta bij P1 en een positieve GBS waarvoor ze antibiotica wilde, besloten we naar het ziekenhuis te gaan.

Voor mij was het een nieuw ziekenhuis waar ik, na heel de heisa in St Vincentius Antwerpen, één van mijn eerste bevallingen zou doen. Een heel ander klimaat dan ik gewoon was: 20jaar werken in volle vertrouwen moest ik inruilen voor nog wat onwennigheid, nieuwe procedures, vreemd materiaal, onbekende VV en assistenten. Je moest opnieuw alles opbouwen. Niet fijn als je na 37 jaar ervaring bekeken wordt als een beginneling. Na een onvriendelijk ontvangst werd de monitor aangelegd en tegelijkertijd werd het infuus geprikt voor de AB want we waren ‘al niet meer op tijd voor een volledige prophylaxe’. Ik probeerde de vrouw een beetje in haar cocon te houden en te helpen haar contracties zo gemakkelijk mogelijk te laten opvangen. Ze begon te klagen van pijn onder de CTG-dop die aangelegd was en vertelde mij dat dat dezelfde krampende pijn was die ze ervaren had een paar dagen geleden tijdens een controle monitor. De dop verzetten hielp niet. Dan begon het daar weer te krampen. Niets kon die pijn verminderen en alsof het nog niet genoeg was, begon de baby eronder zich ook te verleggen alsof hij last ondervond van die dop en eronderuit wilde. De buik veranderde in een woelige zee met hoge golven.

Ik communiceerde met de VV maar mocht niet intermittent ausculteren. Ze moesten een tracé van een half uur hebben. Het werd een hel om dat half uur achter de baby te jagen die zich constant verzette tegen die dop . Het resulteerde in een onderbroken tracé en een ontevreden VV die een nieuw tracé van een half uut eiste omdat het geen medico-legaal monitor tracé was. Een assistente kwam dit bevestigen en mijn argumenten om het niet meer op die manier te doen werden van tafel gegooid. Het zou een mooi tracé moeten worden en anders kon ik gaan…Dat de baby reactief genoeg was, was niet voldoende. Er werd niet geluisterd naar de pijnklachten en moeder en kind waren volledig verstoord. Wat zo mooi en rustig bezig was thuis, veranderde in een hectisch en chaotisch gedoe om de baby te vangen door de dop constant te verzetten, de moeder rustig te houden , de sfeer wat luchtig te houden en de geheimzinnige pijn te verlichten die de vrouw had op de plaats waar de dop bleef staan . Ik kon geen begrip ervoor krijgen bij het personeel. Ondertussen wilden ze ook nog dat ik haar onderzocht want als ze niet opschoot, moest ze gestimuleerd worden. Ik vroeg om uitstel tot de monitor gedaan was en of we even rust konden hebben. Met draaiende ogen ging ze buiten …

Na een tijdje (monitor eindelijk na meer dan 1 uur afgezet) kreeg ik de bevestiging dat de spanning zijn, spijtig genoeg, negatieve uitwerking had gehad: 5 cm i.p.v. van de 7cm die we thuis hadden en een hoofdje dat terug op H1 zat en gedeflecteerd en asynclitistisch de boel nog verergerde. De kramperige pijn van onder de CTG-dop ebde gelukkig weg maar de weeën ook. Na een deugddoende pauze zonder monitor begon de rust terug te komen en na een een homeopatisch middeltje kwamen stilaan de contracties terug. Met allerlei houdingen en rebozo-technieken , probeerden we de baby terug een goede positie te geven. De partner van J. hielp vlijtig mee en had de verloskamer ondertussen huiselijk gemaakt met allerlei kleurige doeken, eigen kussens, geurtjes, lekkere thee gemaakt met koekjes erbij om het gezellig te maken en in een aangename sfeer te kunnen bevallen zodat hij de vorige bevalling kon vergeten. Het was ook voor hem moeilijk om zijn lieve vrouw te zien afzien en om zo machteloos te staan t.o.v. het onbegrip dat er heerste. De vliezen braken, helder vruchtwater, goede harttonen (doptone) en iedereen blij. Het zou nu wel vooruit gaan.

De assistente werd ingelicht over het breken van de vliezen en we moesten nu toch nog eens de monitor aanleggen. Geen enkel argument hielp om dit tegen te houden. Geen toelating om intermittent te ausculteren. Alles moest op papier staan! De vroedvrouwen kregen de opdracht: als ik het niet deed dat zij het moesten doen. Fijn samenwerken! En daar begon de miserie weer: stekende, krampende pijn op de plaats van de dop en een baby die met alle kracht eronderuit wilde. Ik moet zeggen dat ik dit ook nog nooit zo fel had meegemaakt maar niemand deed de moeite om het eens rustig te komen bekijken en probleemoplossend te denken. We werden als een stelletje aanstellers uitgelachen en tegen de muur gezet. ‘Dat kan toch niet zo erg zijn!!!’ Men vond het niet de moeite om er een oplossing voor te zoeken. Ze wilde met mij niet overleggen (discussiëren noemden ze het).

“Ik zie het probleem niet” zei assistente nr 3. Ik vroeg naar de supervisor en deed mijn verhaal. Ze onderzocht de vrouw en zei: “ Dit wordt gewoon een fysiologische bevalling. Zet de monitor maar aan en doe voort” Ze was duidelijk niet mee met het verhaal. De dop veroorzaakte weer een aardverschuiving in de buik en weg was de baby weer, onder de dop uit. De vrouw werd nu ongelukkig en trok steeds de dop omhoog omdat ze het niet meer verdroeg. Wat een ellende!!! Ik stond zelf machteloos. Ze hadden iemand op wacht gezet in de kamer om de situatie onder controle te houden… En wat we wel konden missen als de pest, gebeurde: baby’s harttracé begon deceleraties bij elke wee te vertonen. Stress! Ook dat nog!! Aanvankelijk ongecompliceerde en met goede recuperatie maar het kondigt niet zoveel goeds aan temeer dat de ontsluiting bleef hangen op een dikke boord en de contracties uiteen vielen. Allemaal van spanning! Maar ‘dat was mijn interpretatie en ze moest maar doorbijten’, vonden de collega’s. Ik kon geen kant meer op! We werden niet meer gerust gelaten en er werd onderzocht te pas en te onpas. De vrouw gaf haar goede moed op en vroeg om de baby eruit te snijden. Heel even had ik nog een gesprekje met de beide ouders maar dat werd steeds onderbroken door de tussenkomst van het personeel want ze wilden schot in de zaak.

Alles werd nu overgenomen, een epidurale gestoken en ondertussen werd ongezouten de “worst- case- scenario’s” ten grabbel gegooid. De vrouw en ook de man (die zich wat afzijdig had gehouden) waren over hun toeren en ten einde raad. Ik probeerde te redden wat er nog te redden viel. Maar de beslissing werd voor ons genomen: een sectio want de baby ging het toch niet zo goed meer doen en had stress. Hoe zou dat komen??? Ik vroeg nog even een moment rust en probeerde nog wat houdingen zodat we misschien nog aan de persfase geraakten. We bereikten volledige ontsluiting en de deceleraties blijven matig maar toch ook niet geruststellend. Plots kwam er meconiaal vruchtwater. Het werd teveel voor de baby. De persweeën kwamen niet. Ze mocht een paar keer meeduwen maar het werd geen succes. Er was een totale verkramping in het bekken en de baby kwam niet meer naar beneden omwille van een serieuze deflexie. Hij had zich zo moeilijk gelegd dat het niet lukte. 

We waren 8u verder. Wat na 2u een bevalling had kunnen worden, werd nu een sectio! De veiligheidsstrategie, de protocollen die een bevalling moeten bewaken en zgn. veilig houden, waren nu zelf de oorzaak van de problemen en van de complicaties van de bevalling. Het niet au-serieux nemen van de symptomen van onrust bij de baby en pijn bij de moeder, hoe zeldzaam ook dat dit zich in deze mate voordoet, is voor mij onverstandig, zelfs onverantwoord. Een teken dat de fysiologie niet hun sterkste kant is en hun angst voor aanklachten is zo sterk dat ze enkel nog vertrouwen hebben in het rechtlijnige, controleerbare, planmatige methodes die helemaal niet compatibel zijn met de vrouwelijke fysiologie. Wie staat hier van te kijken? 

Ik versta dat een doorgedreven opvolging aan de orde is als er een probleem is maar tegen wil en dank een monitor volhouden als het zodanige problemen geeft, getuigt van weinig professionaliteit en flexibiliteit. Men weet dat een monitortracé niet 100% waarheid is, eigenlijk niks garandeert. Waarom dan? Het heeft een mooi evoluerende arbeid volledig om zeep geholpen. Een goede intermittente auscultatie heeft mij nog nooit bedrogen. In al die jaren heb ik nooit een meerwaarde gevonden in het gebruik van een monitor bij fysiologische bevallingen. Bij pathologie/dystocie ga ik hierover niet discussiëren en heeft het zijn waarde (en dan nog). 

De onverschilligheid voor deze overgevoeligheid bij moeder en kind is geen intelligente reactie en bovendien geen blijk van empathie. We kregen constant de indruk dat we ons aanstelden, dat we weer niet werden gehoord. Ik ken die vrouw goed genoeg om te weten dat ze niet zomaar klaagt. Om te eindigen in schoonheid: de baby kwam met apgar 9/10 ter wereld (sectio!!!) en de vrouw heeft zich bij de situatie neergelegd. Toch had ik haar een 2de traumatische bevallingservaring willen besparen en ook de man, die er, na 4 maanden, nog altijd niet goed kan over praten zonder emotioneel te worden. Hij heeft het er heel moeilijk mee.  

Was het thuis een heel ander verhaal geworden? In ieder geval rustiger, veiliger in hun eigen cocon, geen verstoring van baby en mama, een gewone voortzetting van wat zo mooi begonnen was, geen stress bij de baby, waarschijnlijk mooie harttonen tot op het eind, geen grove positieveranderingen en veel kans op een bevalling waar moeder en haar partner fijn op konden terugkijken als een verrijkend iets in hun leven. 

 Was dit een sectio teveel??? Wie zal het zeggen? Ik denk het wel!!! 

Nabeschouwing

Dit verhaal doet mij weer eens steigeren. Het is al decennia bezig en ontplooit zich tegenwoordig nog decadenter dan het al was: een juridisch gestuurd technocratisch-mechanistisch denken heeft de medische wereld hoe langer hoe meer in zijn greep genomen. We blijven er steeds tegenaan hikken…Alles moet onder controle komen van die kolossale, machinale denktrend. Niks kan nog gewoon vertrouwen krijgen, zelfs het normale niet. Alles moet controleerbaar zijn of tenminste rechtlijnig bewezen worden.

Deze tendens van rechtlijnigheid is destructief op vele vlakken. Het doodt creativiteit en verbinding. Er blijkt geen meerwaarde meer te zitten in menselijkheid, empathie en logica. Dit laatste wordt zelfs met voeten getreden. Het nieuwe geloof in de digitale wereld verspreidt zich overal; de theoretische fictie heeft het gehaald boven de logica van de echte fysiologie en de echte ervaring en vakkennis. Er blijkt een blinde vlek te bestaan bij de ‘verlichte’ wetenschappers. Ze klampen zich vast aan hun hypothesen, hun perfecte protocollen.

Wat brengt dit mee voor de verloskunde? Een zwanger lichaam met baby moet voldoen aan dezelfde wetten als elk levenloos voorwerp. De normale variaties worden onmiddellijk als disfunctioneel bestempeld of, in het beste geval, op de stapel ‘nog verder te onderzoeken ‘ gelegd. Het gezond verstand wordt bezoedeld, verstrakt uit angst omdat het medico-legale steeds om de hoek loert. We zitten onder hypnose de goede leerling te spelen want iemand , of nog erger, de mechanistische denktank heeft theoretische modellen ontrolt en gebiedt hieraan te gehoorzamen! Zelf nadenken of andere ‘weten’schap is bedreigend want dan is het leven niet meer controleerbaar. Controle ten top!! Dat maakt goede verloskunde kapot . Anders gezegd: dat maakt van goede moeder-kindzorg , verloskunde! Iets of iemand gaat de vrouw op de meest controleerbare manier verlossen van alle gevaar dat een zwangerschap kan meebrengen niet alleen voor moeder en kind maar ook voor diegenen die bij de “verlossing” zijn. Dit getuigt van onkunde en wantrouwen in fysiologie. Beginnelingen hebben richtlijnen, literatuurstudies nodig om later, als ze met de juiste blik in hun vak staan te ontdekken dat deze verafgoding van hypothetische manuscripten hen niet veel wijzer heeft gemaakt omdat er zo’n grote variaties zijn in de ‘geboorte’realiteit. Maar dan moet je natuurlijk je ogen open houden en zelf denken…

Het mechanistisch denken is in heel de maatschappij binnengeslopen maar vooral binnen de medische wereld wordt het schrijnend als dat de maatstaf wordt. De wetenschapsillusie wordt als norm voor DE waarheid gehanteerd tot het frauduleuze toe. Niemand houdt er rekening mee dat juist in deze medische sector 40 tot 85% onjuistheden worden verkondigd in die ‘wetenschappelijke ‘ publicaties, die bovendien in vele gevallen niet repliceerbaar blijken. Mijn diepgaand ongenoegen over dit soort handelen, de manier waarop dit de 2delijns verloskunde domineert, de radicale minachting voor feiten en het blinde geloof in statistische cijfers geven mij koude rillingen: een gevaarlijke teloorgang van het gezonde verstand en een niet te onderschatten gevaar voor de fysiologie.

Echte wetenschap heeft eerbied voor feiten en leert daaruit; echte wetenschap past zich aan aan de werkelijkheid als het blijkt dat je door goed onderzoek de realiteit kunt verbeteren. Maar het gebeurt nu maar al te vaak dat de ‘wetenschap’ tot ideologie wordt verheven, vast en onwrikbaar zodanig zelfs dat de theoretische onderzoeksvraag met haar even theoretische uitkomst de realiteit probeert aan te passen. Dit is fout! Dit maakt van wetenschap een ideologisch manifest dat dwingend de werkelijkheid manipuleert met een theoretisch fictief model dat aan anderen wordt opgelegd. Deze wetenschappelijke heerschappij ziet alle heil in een logisch, voorspelbaar, controleerbaar , bewijsbaar protocol. In de rechtspraak is dit De norm voor ‘good practice’.

Of deze bewering verstandig is of niet, hangt af van het standpunt dat je inneemt of de positie waarin je je bevindt. Toch geloof ik niet meer in die opgehemelde wetenschap als de gewone observatie, de noden van de klant en de ervaring van zorgverstrekkers genegeerd worden. Het mechanistisch gedachtengoed, dat het fundament vormt van deze ideologie, kan echter niet om met onzekerheden en onafgelijnde gebieden zoals “verloskunde” er zeker één is. Een dynamisch proces van een barende vrouw kan nooit beantwoorden aan vaststaande dogma’s en onwrikbare, theoretisch verkregen overtuigingen vanuit theoretische hypothesen.

Een vrouw die een kind baart, gaat door zoveel onvoorspelbaarheid dat het helemaal fout is om er een theoretisch denkmodel op los te laten. Het zou enkel een cascade van complicaties kunnen meebrengen zoals bovenstaand verhaal illustreert. En laat dan nog elke bevalling verschillend zijn. Zo’n spel van hormonen, stemmingen, verwachtingen valt niet lineair recht te trekken. Het zijn grote golven die roepen om ruimte, vrijheid, liefdevolle aandacht en horen niet in hokjes geduwd te worden. Indien baarmoeders los gekoppeld zouden zijn van de moeders, moest men enkel zorgen dat de inhoud van die organen zo efficiënt en zo snel mogelijk verwijderd kon worden. Doodeenvoudig en zonder veel rekening te moeten houden met emoties, blokkades, partners, baby’s en moeilijke geboortewensen van de ouders. Gemakkelijk toch!!

Monitoren controleren de tracé’s, techniekers grijpen in volgens welomschreven protocols die één na één perfect worden uitgevoerd. Dit was het gevoel dat ik kreeg tijdens de casus! De vrouw bestond niet die kloeg van een krampende pijn en de baby die weg kroop. Dat stond niet in het protocol en dus kon men er geen rekening mee houden. Computerprogramma’s zijn niet flexibel, zij ook niet! Jammer dat het zo kan evolueren! Dit gaat de wereld niet helpen. De ‘verlichte’ mechanistische medische wereld kan maar moeilijk om met iets dat niet past in hun theoretische modellen. Als men deze ‘wetenschap’ tot ideologie maakt, wordt het een zinloze wereld zonder existentiële vragen, zonder zelfbeeld, losgeslagen zonder wortels en fundament in het leven zelf.

Moeders krijgen een kind ingeplant. Er worden weinig vragen rond gesteld, het moet kunnen want de techniek is er. Een ‘maakbare’ conceptie zonder de ultieme vitale energie van een liefdevolle vrijage. De zwangerschap wordt fijntjes gecontroleerd en in banen geleid langs allerlei technische onderzoeken en testen. Men moet elk risico vermijden want anders blokkeert de machine. Iedereen heeft er meer over te zeggen of te beslissen dan de moeder zelf. Of ze er iets mag bij voelen, bestaat al helemaal niet. Enkel de objectieve, nuchtere constataties hebben recht op bestaan. De rest van haar gewaarwordingen of zorgen worden als niet belangrijk afgedaan en als het een beetje te raar overkomt, wordt het etiket “hysterie’ of ‘prenatale depressie’ bovengehaald. Reacties vanuit de baby tellen al helemaal niet mee als de echo’s en de tracé’s maar ok zijn.

Als het dan rond 40 weken komt, gaat men de bevalling regelen want wanneer zou de baby er anders aan beginnen? Het is toch beter dat dat ook geregeld wordt; een inductiedatum want de baby heeft niets te zeggen en ‘mevrouwtje: u bent het toch al een tijdje beu, toch?’ Geen dubbelboekingen in de agenda’s, geen nachtelijke bevallingen want als ze om 18u niet bevallen zijn, wordt het een sectio, geen meconiaal vruchtwater omdat moeders weken opgejaagd en ongerust werden gemaakt (want je kind kan dood gaan als je te lang wacht, he! Als je mijn vrouw was, ik zou niet langer wachten…!!!) en geen gedoe met externe VV want die mogen geen geïnduceerde bevallingen meer doen (alles in eigen zak!). Wat baby’s denken of voelen om niet hun juiste momentje te mogen afwachten, is zeker niet aan de orde. Die wordt pas belangrijk als hij kan gemonitord worden, een apgarbeoordeling krijgt, gemeten, gewogen en gedext kan worden. En als hij veel huilt door de kunstverlossing die hij kreeg omdat mama niet kon meewerken door een goedwerkende epidurale ruggenprik, ja, dan bestaat er nog een suppooke, he! Niet moeilijk doen, he!

Eind goed, al goed! De protocollenboek is afgewerkt, de baarmoeder leeg, het eindproduct gecontroleerd, gewogen en ingepakt; klaar voor verzending naar iemand die moeder heet. Oh ja, en een vader zit er ook ergens pips te wezen want al die onbegrijpelijke technische hoogstandjes en toeters en bellen, deden hem duizelig worden en hopen dat de toestellen niet in het rood gingen want wat ging er dan gebeuren met zijn vrouw en kind. Het is toch gevaarlijk zo’n bevalling als dat allemaal nodig is om het veilig te houden. Wie zou nog kiezen voor een gewone (thuis)bevalling? Onverantwoord!

Wij stellen de medische wereld toch voor een groot probleem: er zijn zoveel verschillende soorten begeleidingen als er barende vrouwen zijn; elk met hun eigen holistische vier-eenheid: fysiek, emotioneel, mentaal en spiritueel. Maar als een moeder het na zo’n high-tech bevalling het moeilijk krijgt omdat de protocols haar wel wat overvallen hebben, is het hun bekommernis niet meer. En als ze teveel weent , dan is het voor de psychiater. Doodeenvoudig toch? Geen verantwoording! Wij hebben ons best gedaan ! Er is zeker iets mis met die vrouw en dan is het de volgende molen die in gang gezet wordt. Omwille van het niet in rekening brengen van het geheel dat de mens is, de holistische vier-eenheid, zullen vele mensen de medische wereld blijven zien als een schrikbarende fabriek waar ze niet gehoord worden.

Oneerbiedig gezegd: de vrouwen worden verdeeld in vier in plaats van de vier-eenheid in verbinding te laten: de onderkant is voor de gynaecoloog en de vroedvrouw (maar dan liefst enkel postnataal), haar hoofd voor de psychiater, de inhoud van haar baarmoeder voor de pediater en de huisarts krijgt ook een stuk van de (moeder)koek. De gewone gang van zaken in een oppervlakkige, niet- voelende wereld van angstige technocraten.

Of spreken wij, als holistische vroedvrouwen, dan toch een andere taal, komen wij en onze mensen dan toch van een andere planeet? Moeten wij toegeven aan deze ‘ontmenselijkte wetenschap’ ? Mogen onze “andere” voelsprieten (intuïtie noemt dat) ook meetellen die vaak dichter bij de waarheid komen dan een monitor . Een ervaren vroedvrouw heeft dat en is daar jarenlang in getraind geweest zodanig zelfs dat het een stuk van haarzelf werd en een betrouwbaardere tool dan gelijk welke monitor. Dat gevoel: ‘hier moet ik opletten’, een aanvoelen dat vanuit een heel diep niveau de waarheid doorstuurt, mag niet genegeerd worden want dan gebeuren er fouten, echte fouten! Intuïtie is een versmelting van een zeer diep verstaan van levensprocessen en vakkennis/ervaring. Het is vroedvrouwen- ‘sagesse’ !!

Jammer genoeg wordt dit in de praktijk afgedaan als nonsens want men heeft er geen vat op, het kan niet omgezet worden in computertaal en kan dus niet meegenomen in het beleid als controle parameter. Versta mij niet verkeerd: dankzij technische vooruitgang zijn vele kindertjes ‘gered’ geweest maar evengoed zijn er door de rechtlijnigheid van de reglementen en procedures, fouten gemaakt waardoor teveel sectio’s en andere ingrepen gebeuren.

Eerstelijnsvroedvrouwen moeten thuis ook de arbeid veilig houden en onze grenzen trekken, selecties maken en dit gaat zonder monitor maar wel met een aandachtige intermittente auscultatie van de FHT , met onze handen en onze midwife-tools (voelsprieten, een luisterend oor en heel veel openheid). Men moet geloven dat een mama die in volle vertrouwen haar arbeid doet en liefdevol begeleid wordt, de pure waarheid bij zich heeft! Zij zegt ons: “ik voel dat alles goed gaat met mijn kindje” of “ik ben wat ongerust aan het worden, luister eens naar mijn kindje!” Het klinkt niet zo geweldig, het klinkt niet zo ‘professioneel’ als foetale cardiotocografie en STAN monitoring e.d. maar het IS wel geweldig om simpelweg vertrouwen te behouden in onze krachtige vrouwen die nog altijd bekwaam zijn om te bevallen op eigen kracht. En de medische, machinale denktank “denkt” dat ze die kracht onder controle moet krijgen. Dat is pas een illusie, een ‘delusion’ van de bovenste plank!

Angst zaaien, helpt natuurlijk om niet bewuste, niet- geïnformeerde mensen mee op het schip te trekken van de doorgedreven medicalisatie in de verloskunde. Wie heeft daar wat aan? Het lijkt of de hele medische wereld hun eigen angstprobleem projecteert op de mensen die bij hen eigenlijk hulp komen vragen o.a. ook voor hun angst voor de bevalling. Het is dan ook logisch dat ze, door hun eigen probleem niet op te lossen , geen enkele vitale hulp kunnen bieden. Integendeel, ze worden meegetrokken in hun eigen negatieve angstspiraal en verstoppen zich achter een narcistische denktank. Aanklachten zijn volgens mij één de grootste redenen van hun angst en de grootste pest voor diegenen die uit deze angstpsychose willen blijven voor hun bevalling! Vaak vergeet men hoe beter begeleid, hoe tevredener de mensen zijn en hoe minder ze de weg naar aanklachten gaan inslaan ook al is er een probleem. Een empathische begeleiding, één op één, werkt daarom preventief . Eerstelijnsvroedvrouwen en doula’s verstaan dit en zijn dus meer waard op een verlosafdeling dan er gedacht wordt om dystocie, pathologie en onverwachte wendingen in een bevallingsproces op te vangen met de juiste info en begeleiding zodat ook een minder goede partus met evt. een probleembaby niet per se in de schoenen van gynaecologen of van de vroedvrouw hoeft te belanden.

Vertrouwen herwinnen en verantwoordelijkheid durven opnemen (autonomie) voor de fysiologie van de baring en daar bovenop ziekte en dood aanvaarden als een deel van het leven zouden 3 stappen in de goede richting zijn. Dit laatste niet om onze fouten goed te praten maar omdat het nu eenmaal eigen is aan het leven dat het soms niet loopt zoals we willen! Is dit fout? Nee, het is een ver weggemoffeld deel van het menselijk leven en vraagt om een open, begripsvolle, volwassen houding vanuit een diepere spiritualiteit die troostend is maar ver te zoeken is in deze enggeestige, onvolwassen, technocratische, ziekelijk angstige maatschappij…

Ik dacht met een positievere noot af te sluiten maar de verontwaardiging is mij te groot omdat men niets leert uit het verleden. Men kruipt steeds dieper in de angst tot men alle hoop stil zet, blokkeert en vernietigt.

Zelfs in zichzelf!

Vroede vrouwen, het is jullie kans! Grijp ze! Spreek ! We can handle this!