Wanneer Kerst dichterbij komt moet ik toch altijd weer even denken aan hoe het voor mij allemaal begon als zelfstandig vroedvrouw.

Picture by Marijke Thoen

Na mijn afstuderen koos ik als “Gentse” niet voor de meest logische stap – een job in een Gents ziekenhuis – maar ging ik werken in Oostende. Een bewuste keuze voor de fysiologie. Ik ben zo dankbaar dat ik daar mocht leren wat geduld betekende, dat je best wel wat vertrouwen mocht hebben in de natuur en dat de lijst met tegenindicaties om in bad te bevallen niet eindeloos lang hoeft te zijn. Daar werd mijn basis gelegd om later te durven thuisbevallingen te doen. 

Onlosmakelijk denk ik daarbij aan het eeuwige geduld van Dr Ponette. Bij mijn eerste zwangerschap liet ik mij opvolgen door de zelfstandig vroedvrouwen van ’t Geboortehuis en kon ik dus een mooie tijd van de arbeid thuis doorbrengen om nadien in mijn “vertrouwde” bad te gaan bevallen. Ook toen kreeg de fysiologie de tijd en kon ik onderwater bevallen van mijn ‘sterrenkijkertje’.

Drie jaar later deed ik het nog eens over, met opnieuw een kindje dat in sterrenkijker-houding lag en ondanks zijn 4 kg vlot onderwater kon geboren worden.

Uiteindelijk begon de combinatie van twee kleine kinderen, de dagelijkse trip van Gent naar Oostende en de veranderingen in beleid van het ziekenhuis zijn tol te eisen. Ik besloot om na acht mooie jaren de vroedkunde vaarwel te zeggen en koos voor een ‘regelmatiger’ leven. Ik werd assistente van een internist: voor mij geen borsten en baby’s meer. 

Na anderhalf jaar voelde ik me net een verwelkte kamerplant en begon mijn vroedvrouwenbloed te borrelen. Een kennis die me contacteerde met een lactatiekundig probleem deed de vlam weer branden.

Op dat moment verscheen er net een vacature in ’t Geboortehuis. Ik las het en klikte het weg. Thuisbevallingen, dat was toch echt niets voor mij. Pre- en postnatale zorgen, dat zag ik mij wel nog doen.”

De weken verstreken en de vacature bleef in mijn oog springen, zou ik schrijven..? Toch even informeren bij een vroedvrouw die ik daar kende: of ik wel het geschikte profiel had want eerstelijns-ervaring had ik niet. Ik werd door Veronique alvast met open armen ontvangen. Dan maar eens zo’n thuisbevalling bijwonen zeker om te voelen of het toch mijn ding zou kunnen zijn..?

“En zo geschiedde. We schrijven 24/12/2011 rond 3u ’s nachts.”

Telefoon van Sanne dat ze bij een dame was die een 2 de kindje kreeg en goed in arbeid was en dat ik de bevalling mocht bijwonen. Ik was direct klaarwakker. Vol adrenaline maakte ik me klaar. 

Ter plaatse aangekomen overviel me direct de rust van de serene sfeer. Zalig om te zien hoe het ritme van de vrouw gevolgd werd. Alles werd professioneel en secuur in de gaten gehouden, maar alles zo discreet.
Ik zie mij daar nog tegen de muur zitten met een hoofd vol vragen. “Waarom maken we het allemaal soms zo moeilijk? Waarom moet iemand in volle arbeid nog een auto in om dan op een andere plaats te bevallen? Waarom moeten we als vroedvrouw zo vaak inwendig onderzoek doen om de gynaecoloog op de hoogte te houden zodat die op het juiste moment aan het bed verschijnt?”

Hier zag ik geen vaginale onderzoeken, de twee vroedvrouwen waren aanwezig en er werd rustig afgewacht tot wanneer er duidelijke tekens van persdrang waren. Tijdens de persfase viel me terug de enorme alertheid en professionaliteit op: aandacht voor de harttonen, regelmatig wisselen van houding, duidelijk overleg tussen de collega’s.

De kleine man werd vlot geboren en ook ik was helemaal in de wolken. Ik zweefde mee op de oxytocine-wolk. Toen we ongeveer klaar waren met de nazorgen bleek er een tweede mama in arbeid te zijn en ook daar mocht ik de bevalling bijwonen. Opnieuw werd een tweede kindje vlot geboren, wat een ervaring!

Uiteindelijk bleek de moederkoek niet zo vlot te komen als gehoopt. Wat me opviel was de kennis en deskundigheid waarmee gehandeld werd. Er werd beslist om naar het ziekenhuis te gaan waar de moederkoek alsnog geboren werd onder begeleiding van een gynaecoloog. Ik vond het voor mezelf goed om te zien dat thuis ook niet alles altijd van een leien dakje liep, maar dat je gewoon de kennis moet hebben om daarmee om te gaan. 

“Al mijn twijfels over thuisbevallingen en of het iets voor mij was vielen weg.”

Marijke Thoen
Picture by Marijke Thoen

Na die twee bevallingen – het was ondertussen na de middag – kwam ik moe maar oh zo gelukkig thuis. De eerste woorden van mijn partner sloegen dan ook de nagel op de kop: “Ik zie al hoe laat het is, je straalt harder dan de kerstboom ☺.” Kerst was die avond bij ons thuis met de ganse familie, ik had nog mega veel werk maar het ging precies allemaal vanzelf vanaf mijn roze wolkje.

Inmiddels negen jaar later ben ik nog steeds blij met de sprong die ik toen genomen heb.

“Het was zeker niet altijd gemakkelijk maar ik besef meer dan ooit dat dit de job van mijn leven is.”