Er is vorige week een vrouw doodgebloed in het kraambed lees ik in een krantenartikel
Een vrouw van 39 jaar. Een tweede kind.
Een foto in de krant. Een witte jurk. Type Demir. Ze zal begraven worden in Turkije.
Dat is alle medisch-verloskundige informatie over de vrouw, in de krant. Een foto met een fijne familie op de achtergrond.
Er is nota van een artsenteam uit een naburig ziekenhuis om een krantenmening te vormen. De uitzonderlijkheid van de maternale dood wordt belicht en meteen wordt de thuisbevalling als dodelijk wapen ingezet. Want omdat vrouwen kunnen doodbloeden, zijn gynaecologen tegen thuisbevallingen zeggen ze.
Kei-rare redenering.
Mevrouw is gestorven IN het ziekenhuis. Ik weet er niets van maar ze kreeg waarschijnlijk alle mogelijke interventies om het ergste te voorkomen: sondage, massage, infuus met weeënopwekkende middelen, met vitale parametercontrole, met bloeddrukverhogende medicatie en infusies, met curettage, Bakriballon, laparatomie , reanimatie, bloedproducten en misschien ging het allemaal supersnel zoals bij een accident ?Het is zo erg. Het is bloedontstollend erg.
We weten niets.
We weten niet of ze geïnduceerd was, hoge bloeddruk had of een placentaire bloeding op voorhand, normale bloedwaarden of koorts? Was ze ingeknipt, is het een normale uitdrijving geweest of een kunstverlossing of een keizersnede, is de placenta normaal uitgedreven of in tractie? Had ze een bloedstollingsprobleem, was DIC in the house?
We weten niets.
We kunnen niets zeggen.
We weten niet of het een atonie was, of een stollingsprobleem, of een achtergebleven rest, of scheur, of nog iets anders.
We weten zeker dat alle gynaecologen en vroedvrouwen die er in betrokken geweest zijn, alles, maar dan ook echt alles zullen gedaan hebben om dit overlijden te voorkomen. En dat ze huilen, en nu in diep verdriet zijn. En dat de krant niet helpt. En dat er een kindje is, en broertje, en een papa, en een familie, en een vrouw in het mortuarium.
En dat alle vroedvrouwen er vandaag over praten. Dat zo iets overal kan gebeuren, maar zelden thuis. Nog méér zelden gebeuren nabloedingen in de thuissituatie dan in het ziekenhuis.
Want thuis zijn alleen geboorten van risico-vrije en normale vrouwen met normale bekkens en normale kindertjes in normale uitgangsposities. Thuis zijn er géén inducties met hoge dosissen oxytocine die de hersenbarrière storen; thuis worden géén vliezen gebroken tenzij het allerlaatste moment. Thuis is er géén pijnstilling. Thuis is er een goed geïnformeerd koppel, een bad, een bal, muziek en massage, tijd, eten en bewegen, one to one care en strikte regels. Er worden geen oxytocine-receptoren kapot geknipt, niet geleept of geleurd, niet op de buik meegeduwd. Wel gewaakt, gezwegen, gesteund en gezorgd door vroedvrouwen en doula’s, net zoals de vroedvrouwen in het ziekenhuis dat willen doen, maar tegelijk ook andere parturiënten en vele interventies moeten polytasken.
De uitgangspositie is anders. De vrouwen die thuis bevallen hebben géén rugzak van belemmerende ziekten, maar zijn supergezond en supergemotiveerd. De vrouwen hebben géén schaduw van angst voor zich uitlopen, maar ‘they face the pain and the power’, samen met de vroedvrouw die ze goed kennen.
Ik hou geen pleidooi voor thuisbevallingen.
Ik hou geen pleidooi voor ziekenhuisbevallingen.
Elke vrouw moet de keuze mogen kunnen maken als ze geen risico-patiënte is. En elke arts en vroedvrouw heeft de keuze waar ze willen werken.
Ik hou er absoluut niet van als deze keuze , door angst-inductie , naar de ene kant toe getrokken wordt omdat dit getuigt van weinig kennis van ‘verbanden’ zien en mekaar willen respecteren.
Ik bied mijn diepe gevoelens van medeleven aan, aan het gezin. Ik hoop dat dit kind nog veel verteld zal worden over haar mama.
Ik bied mijn diepe gevoelens van medeleven aan, aan het ganse team van gynaecologen en vroedvrouwen, en andere medewerkers die in deze casus betrokken zijn. Het is heel erg. Zo iets wil je in heel je leven nooit en nergens meemaken.
Ik bied mijn diepe gevoelens van verontwaardiging aan bij de zelfstandige vroedvrouwen die geschoffeerd worden in het artikel.
Ik bied de mensen die in deze casus schadefreude voelen een fikse verbale uppercut aan.
Ik wens iedereen in de wereld van geboorten :
- tijd en slimheid om vaak te trainen op urgenties,
- een dreamteam in geval van nood
- een verslaggeving die niet mee doet in polarisering.
Neske de Wijzervrouw, bijzonder ondersteboven.
De groepen van oorzaken van de Post Partum Hemorragie beginnende met een T & O.
