De geboorte van Lars, een inleiding

Hoe een inductie ook een empowerende en helende bevalling kan zijn.

Vandaag is het maandag 17 oktober en schrijf ik Lars zijn geboorteverhaal op. Lars is nu net geen twee weken en ligt hier naast mij te slapen en geluidjes te maken. Hieraan beginnen overweldigt me terug een beetje. Zo’n intense, overweldigende, emancipatorische en krachtige ervaring was het. Eentje die nu voorbij is, maar die ik graag nog even vasthoud door dit verhaal neer te schrijven.

Wat vooraf ging

Lars werd geboren op woensdag 5 oktober om 15:02, maar dit verhaal begint veel vroeger. 4 jaar geleden werd Lotta geboren, Lars zijn grote zus. Een bevalling die zeker niet traumatisch was, maar waar ik toch ook niet enkel positief aan terugdenk. Lotta was een sterrenkijker. De arbeid duurde lang en was van in het begin zeer hevig. Ik kreeg uiteindelijk een epidurale verdoving in het ziekenhuis (er op voorhand steeds van uit zijn gegaan dat ik dit niet zou nemen), moest uiteindelijk nog bijna 2 uur persen en als dat niet al genoeg was kreeg ik nog een ernstige nabloeding waarbij de gynaecoloog handmatig bloedklonters uit mijn baarmoeder verwijderde. De weken nadien had ik ernstige bloedarmoede waardoor de melkproductie niet goed op gang kwam, Lotta alsmaar huilde en ik pas na een maand (en twee borstontstekingen later) doorhad wat er echt aan de hand was geweest. In het ziekenhuis hadden ze namelijk niet gezegd dat mijn hemoglobine op 7 stond en wat voor impact dat heeft. Ik ben ervan moeten bekomen, niet enkel fysiek, maar ook mentaal. Kan iedereen natuurlijk bevallen, behalve ik?
Gelukkig groeit Lotta intussen op tot een heerlijke vrolijke dochter met eigen karakter. Een Brussels ketje dat stevig in haar schoenen staat.

Begin 2021 beslisten we dat we er opnieuw voor wilden gaan. Ik was vrijwel meteen zwanger, maar helaas bleef dat niet duren. Op 3 maand kreeg ik een lichte bloeding en op controle in het ziekenhuis werd vastgesteld dat er geen hartslag meer was. Ik kreeg medicatie om de zwangerschap te laten afkomen, maar dit was zo pijnlijk en ik voelde me zo alleen thuis samen met mijn man om dit mentaal, maar ook fysiek te moeten doorstaan. Deze gebeurtenis zorgde er enkele maanden later voor dat ik in een dal terecht kwam, waar ik niet meteen zelf uit kon klimmen. Ziekteverlof en naar de psycholoog dan maar. Ik had het geluk vrijwel meteen terecht te kunnen bij een psycholoog in Affligem die naast psychologie ook de studies vroedkunde had gevolgd. Ik leerde er dat ik door een periode van rouw ging en dat het oké was om dit toe te laten, ook al was deze zwangerschap zo pril geëindigd.

Deze gebeurtenissen hebben ervoor gezorgd dat ik me tijdens de zwangerschap van Lars extra wilde voorbereiden. Niet om het deze keer ‘beter’ te doen, maar om mezelf ervan te overtuigen dat het deze keer een ander verhaal zou zijn, waar de twee afgesloten hoofdstukken geen invloed op hoefden te hebben. Elke zwangerschap en elke bevalling is immers anders. Ondanks dat ik voor de geboorte van Lotta al een zwangerschapscursus volgde, besloot ik om me opnieuw in te schrijven, ditmaal bij de cursus hypnobirthing van Zwanger in Brussel. Daarnaast ging ik, naast de begeleiding van de fantastische vroedvrouwen van Zwanger in Brussel, ook op zoek naar een eigen gynaecoloog die me ook van dichtbij zou opvolgen. Zo kwam ik terecht bij dokter Deconinck in het Sint Jan.

Terug naar Lars…

Lars zijn uitgerekende datum was 28 september. Hij werd met 4kg als groot geschat en dus wilde de gynaecoloog de inductiedatum vastleggen op 41 weken. Maar dat zou theoretisch zijn, niemand die eraan twijfelde dat het zo ver niet zou komen. Ik had namelijk al veel voorweeën en eerst 3 en later 4 cm ontsluiting. Bovendien paste ik alle huis-, tuin- en keukenmiddeltjes toe: dadels en ananas eten, frambozenbladthee drinken, wandelen, … Ik deed veel oefeningen om Lars zo ideaal als mogelijk te laten indalen in mijn bekken: op de bal, handen en knieën, steeds naar voor leunend, … Toen ik alsnog 28 september overschreed ging ik voor de iets hevigere opties: ik werd 2x gestript, een sessie voetreflexologie, … Maar Lars bleef knus zitten en mijn buik bleef maar groeien. En daar was plots toch die woensdag 5 oktober, de datum van mijn inductie.

Woensdag 5 oktober 2022

Omdat ik al 4 cm ontsluiting heb, is het niet nodig om de nacht voordien naar het verloskwartier te komen. We mogen gewoon thuis slapen, en de volgende ochtend in alle rust vertrekken. Een zegen, ik geniet nog van de laatste avond met Lotta en Wieter. Na het avondeten brengen we Lotta naar mijn zus. Geen nood dus om in het holst van de nacht iemand voor Lotta te moeten bellen, een stress minder. Morgen de grote dag, we slapen relatief goed en ik voel me uitgerust om aan mijn marathon te beginnen. Ik laat los, inductie it is.

Om 7h20 komen we aan in het verloskwartier. Ze verwachten ons. Vroedvrouw Shauni is van dienst. Ik word aan de monitor gelegd. Meteen wordt alles in gereedheid gebracht om mijn vliezen te breken. Zo snel al? Euhm, dat had ik niet verwacht. Wieter legt de birth affirmations op van de hypnobirthing cursus. Het ontspant me en maakt me mentaal helemaal klaar om eraan te beginnen. Het is uiteindelijk het hoofd van het verloskwartier dat mijn vliezen breekt. Samen lekker keuvelend over onze gemeenschappelijke roots in West-Vlaanderen. Ik krijg een sexy slip (lees: wegwerp netonderbroek met dikke maandverbanden) om het vruchtwater op te vangen. Ik voel me precies terug 13 jaar, mezelf geen houding wetende met de eerste keer menstruatie. We wachten af, normaal zouden de weeën nu spontaan op gang moeten komen. Rond 8h30 komt mijn gynaecoloog langs om te checken of alles oké gaat en nog eens te bevestigen dat ze de hele dag aanwezig is in het ziekenhuis. We grappen nog dat we niet gedacht hadden dat we elkaar gingen zien bij een inleiding.

10h, ik heb 5 cm ontsluiting, er verandert wat, maar de weeën zijn heel zacht, komen maar om de 10 minuten en tonen niet echt op de monitor. Intussen zit ik op een zitbal met mijn rug tegen de chauffage. Om 10h30 stelt de gynaecoloog voor om te starten met syntocinon om de weeën op te wekken. We veranderen eerst nog van kamer. Ik heb namelijk in mijn geboorteplan geschreven dat ik graag zonder epidurale zou bevallen en naast mij is een grotere kamer met bad vrij gekomen. De vroedvrouwen willen echt rekening houden met mijn wensen, dat bemoedigt me. In de nieuwe kamer installeer ik me op een zitbal, leunend op het bed. Ik krijg een baxter en de dosis synto wordt geleidelijk aan opgedreven. Wieter gaat nog even naar beneden om eten in te slaan: belegde broodjes en cheese cake. De vroedvrouw moedigt me aan om kleine beetjes te eten: fruit, noten, aquarius, als het maar geen Mc Donalds is (geen idee welke barende vrouw daar zin in zou hebben, maar blijkbaar gebeurt het). We kruipen in onze cocon: muziek, kersenpitje tegen de rug, foto’s van Lotta op de Ipad en een beetje dommelen tussen de weeën die traag maar zeker op gang komen.

Tegen de middag verander ik van houding: op de mat op handen en knieën, leunend op de bal, elke wee (die intussen om de 5 minuten komen) wegblazend. De monitors op mijn buik beginnen me wat te storen. Door de bewegingen die ik maak zakken ze af, geven ze alarm en halen ze me uit mijn concentratie.

13h00, wissel van de vroedvrouwenwacht. Enter wervelwind Sabrina! De weeën worden plots heel hevig, om de 2 minuten. Ze wil me onderzoeken, maar eerst nog even naar het toilet. Ik vang wat weeën op op het toilet en rond 13h30 komt de gynaecoloog langs. Ik ga op het bed liggen voor het onderzoek. 6 cm ontsluiting, minder dan waarop ik had gehoopt. De weeën zijn intussen ondraaglijk aan het worden, de cocktail synthetische en eigen oxytocine laat alles de hoogte in schieten. Kan die synto naar beneden? De gynaecoloog en vroedvrouw zeggen dat het nu heel snel zal gaan. Wieter zet de hypnobirthing relaxatie op op de achtergrond. Het helpt me om tussen de weeën door af en toe wat focus te vinden.

Ik wil in bad. De kraan van het bad blijkt kapot. Maar geen probleem, de vroedvrouw begint het bad met emmers te vullen (wat in een iets andere context waarschijnlijk een hilarisch tafereel zou zijn). Ik hang in de doeken, intussen de weeën niet meer wegblazend, maar luid aaaaah roepend. Mijn kleren worden uitgedaan en ik ga het bad in. Er zit amper water in, maar het ontspant me toch. De vroedvrouw stelt voor om met het kussen in de rug tegen de rand van het bad aan te leunen. Maar ik ga in het midden van het bad zitten, waar net iets meer water is, zo’n 20 cm 😉 De vroedvrouw blijft intussen in de weer met het aanslepen van emmers, geen moeite te veel. Ze krijgt telefoon, de emmers lopen over. Wat een rots in de branding. Maar niemand al eens gedacht om een tuinslang aan te sluiten?

Ik roep dat ik kaka moet doen. Ze antwoordt: “Nee dat is het hoofdje dat je voelt!” Ze onderzoekt me en bevestigt: “Je hebt nu 7 cm ontsluiting, maar je kindje zit zeer laag. Het duurt nu echt niet meer lang.” “Geef mij iets, ik hou dit niet vol! Ik wil een epidurale.” Ze doet alsof ze me niet hoort. Maar als antwoord zet ze in op kleine tussenstapjes en coacht me zo door de overgangsfase. “Het gaat nu heel snel gaan, blijf nog een half uurtje in bad, daarna onderzoek ik je opnieuw. Als je zegt dat je niet meer kan, is het einde in zicht. Niet teleurgesteld zijn over de centimeters, je baby zit heel laag.” Liefdevol wrijft ze een koud washandje over mijn gezicht. Wieter zit naast me als stille maar aanwezige steun.

Na drie kwartier in bad moedigt de vroedvrouw me aan om uit bad te komen. “Ga maar naar het bed, dan onderzoek ik je.” Ze voegt eraan toe dat ik ofwel ga bevallen, ofwel een epidurale zal krijgen (waarschijnlijk wist ze wel dat dat laatste niet nodig zou zijn). Het uit bad komen duurt zelf nog eens 10 minuten, bij elke wee ga ik aan Wieter zijn nek hangen. Wieter loopt extra traag, zodat ook zo een beetje tijd, en weeën passeren. Hij zegt bemoedigend dat ze nu alles klaarlegt voor de bevalling. De vroedvrouw onderzoekt me. Blijkbaar ben ik het afgelopen half uur van 7 naar 9,5 cm ontsluiting gegaan! Ik krijg nog een spierontspanner in mijn baxter voor het laatste randje. Ik ben opgelucht en begin persweeën te krijgen.

Ik mag nog niet actief meeduwen, maar ze zegt dat ze de gynaecoloog zal opbellen. Nog een mijlpaal gehaald! Het in kleine stapjes opsplitsen van wat me te doen staat en me zo steeds perspectief gevend helpt me echt.
Na enkele minuten is de gynaecoloog er al. Ik ga op mijn zij liggen, de meest natuurlijke houding momenteel voor mij. Wieter houdt mijn been vast en ik heb geen teken nodig. Bij de volgende perswee begin ik te duwen. Aaaaaaah, ik knijp in mijn kussen en in Wieters arm. “We zien het hoofdje!” Duuuuuw, het hoofdje en de schouders worden geboren. “Pak je kindje maar!” Duuuuuw, de baby is er en wordt op mijn buik gelegd, na amper 2 maal actief te hebben meegeperst. De pijn is meteen weg.

15:02 LARS!

Wat een gelukzalig gevoel! En dat alles op eigen kracht. Ik voel me oersterk. Een foto zegt veel meer dan duizend woorden… We worden gefeliciteerd, Lars is de favoriete naam van de vroedvrouw zo blijkt. Al 22 jaar in dienst en nog nooit een Lars mogen verwelkomen. Maar wat een grote baby, dat zal meer zijn dan 4 kg… (4kg370 uiteindelijk). We wachten tot de navelstreng is uitgeklopt. Dan knipt Wieter de navelstreng door. Enkele naweeën later komt ook de placenta. Die blijkt ook gigantisch te zijn. Geen wonder dat Lars niet wilde komen, hij zat daar nog veel te goed. De gynaecoloog checkt of er iets genaaid moet worden, maar mijn perineum blijkt in tact. “Geboren om te baren”, zegt de vroedvrouw. Euhm, laat me je later eens vertellen over mijn eerste bevalling…

Lars wordt voor het eerst aangelegd aan mijn borst. We cocoonen met z’n drie en blijven nog twee uurtjes op het verloskwartier. Ik heb echt een onbeschrijfelijk gevoel. Wat een boost! We hebben dit gekund! Lars en de mama zijn klaarwakker en gezond. We kunnen de wereld aan! We worden in bed gestopt en naar de materniteit gerold. Even later is Lotta er om haar broer te verwelkomen. Wij zijn compleet.

Wat een mooi begin van het leven!

Een verhaal van…

Als ik nu, 2 weken na Lars zijn geboorte, eens alles op een rijtje zet, dan kwam deze positieve geboorte natuurlijk ook niet vanzelf uit de lucht gevallen. Dit bevallingsverhaal is er eentje van:

Een goede voorbereiding door mezelf en ons als koppel, door de consultaties bij Zwanger in Brussel en het vertrouwen dat we er kregen, de cursus en relaxatieoefeningen hypnobirthing, onze wensen goed doorsprekend.
Een geleidelijk opbouwende arbeid waarbij ik verschillende houdingen aanneem en zelf goed voel wat op welk moment goed is voor me, telkens naar voren buigend, ademend en in een intieme sfeer.
Een steunende en aanwezige man die op het juiste moment aanvoelt waar ik nood aan heb.
Een sterke vroedvrouw met ervaring die me erdoor trekt, me aanmoedigt, mijn geboorteplan ter harte neemt, de extra mile gaat, zich niet te veel aantrekt van de alarmen op een monitor, een bad met emmers vult, me lief maar kordaat tussenstapjes laat nemen, maar vooral bij me blijft.
Een eigen gynaecoloog die aanwezig is zoals op voorhand afgesproken en telkens op de juiste momenten binnenkomt, doorsproken bevallingswensen niet opnieuw in vraag stelt en me op mijn zij laat bevallen. De meest natuurlijke houding voor mij op dat moment.

Een kind baren op eigen kracht, de mooiste dag van je leven? Waarschijnlijk wel de meest intense en zeer dankbaar dat zij erbij waren. Lars en ons gezin namen een vliegende start. Sint-Jan verloskwartier en materniteit, wat een warm nest.