Ik, de doula van jouw mama en papa, leerde jou kennen als je ongeveer 15 weken in de buik van mama woonde. De komende maanden leerde ik jou en je mama en papa beter kennen. We bereidden de echte start van jouw verhaal, jouw leven, jouw geboorte samen voor. We hebben veel gepraat over hoe ze jou op de wereld wilden zetten, hoe ze jouw het leven willen schenken.
Maar het was de nacht van vrijdag op zaterdag 1 april dat jouw geboorteverhaal echt begon. Jouw mama was 38 weken zwanger van jou. Om 5h20 ging de telefoon. Ik wist direct hoe laat het was. Het was jouw mama. Dat het echt voor vandaag ging zijn. Geen twijfel mogelijk. Ze gingen zich nog even douchen en al vertrekken naar het ziekenhuis. De weeën kwamen immers al om de 5 minuten en zelfs soms al om de 3 minuten. “Ok, zei ik, ik kom eraan.” Ik kom ook naar het ziekenhuis. Nog nooit was ik zo snel uit mijn bed. Zo spannend. Blij dat ik nog een hele nacht heb kunnen slapen. Dank u Kim. Later zag ik dat je mama al een messenger had gestuurd rond 4h da het begonnen was en dat ze eerst Tom ging wakker maken. Heb ook nog snel een douche gepakt en ben naar UZA Edegem vertrokken. Het is makkelijk een uur rijden voor mij, dus had ik de tijd in de auto om even stil te staan bij wat er te gebeuren stond. Het was hemels rustig om de baan. Een zeer speciale serene sfeer. Weet nog dat ik me zo dankbaar voelde dat ik getuige mocht zijn van een geboorte. Bij zo een liefdevol mooi koppel. Een vlaag van vertrouwen reisde met me mee.
Om 6h30 kwam ik aan. Ben nog paar keer verkeerd gelopen in het ziekenhuis, maar om 6h40 kwam ik in de kamer aan. Je mama werd net onderzocht door de vroedvrouw. Ik hoorde ze zeggen; “Ja 10 cm of wacht ik dubbel check nog even want ja … nee nee echt je hebt 10 cm”. Ik stond perplex. Heeft jouw mama nu op die 2 uur en half al volledige ontsluiting gemaakt? Man man … wat een prestatie! Nu al…
‘Je mama was vrij helder. Ze was zeer goed bij de zaken. Niet in een roes. Toch niet merkbaar.’
De vroedvrouw was een zeer zachte lieve vrouw. Die duidelijk alle vrijheid liet om te bevallen zoals ze wilden. Ze kwam af en toe binnen om wat administratie te doen. Ze controleerde regelmatig jouw hartslag, maar verder liet ze jouw mama en papa doen wat hen het beste leek. Ook mij liet ze begaan.
‘Er was heel veel wederzijds respect voor ieders rol in de kamer. Ik had ook echt het idee dat alles was zoals het moest zijn.’
Op bepaald moment zei jouw mama dat ze toch wel vond dat de baby nog hoog zat. Nu wist ik dat ik moest handelen. Mama’s in arbeid die zo’n dingen zeggen, weten steeds perfect, intuïtief, wat er scheelt of wat er nog nodig is om vooruitgang te maken. Ik heb haar dan gesuggereerd om even naar het toilet te gaan, te gaan plassen.
‘Even plaats maken voor de baby. Wetende dat de verandering van de houding jou de ruimte zou geven om in te dalen. Een hurkende verticale zit kan de bevalling bespoedigen.’
Ze moest er even over nadenken want zo rechtstaan wekte duidelijk de weeën op en maakte ze nog krachtiger en pijnlijker. Ze trok zich uiteindelijk toch ff terug op het toilet. Ondertussen vroeg ik aan de vroedvrouw om de baarkruk klaar te zetten. Dat beeld schetste jouw mama mij nog de dag voordien. Ze wou heel graag bevallen op de baarkruk met je papa achter haar.
Toen ging het snel. Het was een prachtig beeld. De mama op de baarkruk, papa achter haar op een stoel om haar te ondersteunen. Ze kon zich eindelijk geven aan de geboorte. Ze gaf zich volledig over aan de golven van haar lichaam en rustte in de armen van Tom. Tom aaide tussen de weeën door haar buik. De liefde vloeide rijkelijk. Was echt heel mooi om te zien. Heel natuurlijk allemaal.
‘Ondertussen was de gynaecoloog binnen gekomen en zat samen met de vroedvrouw op de grond voor de mama. Er werd stiekem een kussen onder de baarkruk gelegd voor jij zou geboren worden.’
‘Jij bleef echter maar huilen. Je was duidelijk ook beetje aangedaan van je snelle komst. Of was het omdat je wist dat je mama nog niet helemaal ok was?’
De papa nestelde zich met jou in de zetel, huid op huid. Je bleef maar huilen, op een paar korte tussenpauzes na. Ik heb jullie even alleen gelaten, meende dat jullie wel even een momentje voor jullie zelf wilden. Een vader-dochter momentje.
‘Toen ik na 5 minuten terug kwam, zat je papa toch wel een beetje overdonderd door de emoties met jou in zijn armen.’
De geboorte, het zien vertrekken van zijn meisje, jouw mama, niet wetend hoe het ging aflopen. Dat waren lange minuten, hele lange minuten. Zelfs geen idee hoelang je mama weg was, maar denk na 30 minuten ofzo stond ze weer in de kamer. Met ne smile van hier tot in Tokio. De placenta was alsnog afgekomen zonder interventie. Onderweg van haar kamer naar de operatiekamer kreeg ze paar heftige weeën. De vroedvrouw week niet van haar zijde. Die voelde het waarschijnlijk aan dat de operatie misschien toch niet nodig ging zijn. En ja hoor, vlak voor de verdoving ging gezet worden werd jouw huisje alsnog geboren. Wat een enorme opluchting voor iedereen!
‘Ook dat had jouw mama maar es effe geflikt, op eigen kracht. Wat een vrouw!’
Wat een krachtige, vlotte bevalling. Helemaal natuurlijk. Op eigen kracht. Kim en Tom samen. Als duo. Meer hadden ze niet nodig. Elkaar. Tom is geen seconde van haar zijde geweken. Wist ook heel goed met haar om te gaan. Rustig te blijven. Haar te liefkozen. Want dat is wat er nodig is. Liefde. Zo blijkt nog maar es … liefde maakt liefde.