De geboorte van ‘une Fie’ in het ziekenhuis

Jouw verhaal begint lang geleden. Eigenlijk al wanneer jouw mama en papa elkaar leerden kennen. Naar elkaar keken en in elkaars ogen liefde zagen. Door de jaren heen heeft die liefde vorm gekregen, in jou. Je groeide in mama’s buik. Gekoesterd door je papa, die ondertussen een huisje aan het bouwen was voor jullie. 14 april zouden ze jou eindelijk mogen ontmoeten. Mogen zien hoe hun dochter eruit ziet.

Ik, de doula van jouw mama en papa, leerde jou kennen als je ongeveer 15 weken in de buik van mama woonde. De komende maanden leerde ik jou en je mama en papa beter kennen. We bereidden de echte start van jouw verhaal, jouw leven, jouw geboorte samen voor. We hebben veel gepraat over hoe ze jou op de wereld wilden zetten, hoe ze jouw het leven willen schenken.

Maar het was de nacht van vrijdag op zaterdag 1 april dat jouw geboorteverhaal echt begon. Jouw mama was 38 weken zwanger van jou. Om 5h20 ging de telefoon. Ik wist direct hoe laat het was. Het was jouw mama. Dat het echt voor vandaag ging zijn. Geen twijfel mogelijk. Ze gingen zich nog even douchen en al vertrekken naar het ziekenhuis. De weeën kwamen immers al om de 5 minuten en zelfs soms al om de 3 minuten. “Ok, zei ik, ik kom eraan.” Ik kom ook naar het ziekenhuis. Nog nooit was ik zo snel uit mijn bed. Zo spannend. Blij dat ik nog een hele nacht heb kunnen slapen. Dank u Kim. Later zag ik dat je mama al een messenger had gestuurd rond 4h da het begonnen was en dat ze eerst Tom ging wakker maken. Heb ook nog snel een douche gepakt en ben naar UZA Edegem vertrokken. Het is makkelijk een uur rijden voor mij, dus had ik de tijd in de auto om even stil te staan bij wat er te gebeuren stond. Het was hemels rustig om de baan. Een zeer speciale serene sfeer. Weet nog dat ik me zo dankbaar voelde dat ik getuige mocht zijn van een geboorte. Bij zo een liefdevol mooi koppel. Een vlaag van vertrouwen reisde met me mee.

Om 6h30 kwam ik aan. Ben nog paar keer verkeerd gelopen in het ziekenhuis, maar om 6h40 kwam ik in de kamer aan. Je mama werd net onderzocht door de vroedvrouw. Ik hoorde ze zeggen; “Ja 10 cm of wacht ik dubbel check nog even want ja … nee nee echt je hebt 10 cm”. Ik stond perplex. Heeft jouw mama nu op die 2 uur en half al volledige ontsluiting gemaakt? Man man … wat een prestatie! Nu al…

‘Je mama was vrij helder. Ze was zeer goed bij de zaken. Niet in een roes. Toch niet merkbaar.’

Ze had ook al haar bevallingsT-shirt aan van haar mama, jouw oma. Ze had ook een heel open gezicht. Je mama straalde. Om de sfeer wat zachter te maken hebben we de lichtjes gedoofd. Ik had paar kaarsjes bij. Tom heeft wat muziek opgezet. Ze lag nog op haar rug aan de monitor. Maar die is niet lang aangebleven. Je mama gaf zelf aan dat die uit moest. Zo had ze meer bewegingsruimte. Die rugligging was ook niet ideaal. Dat zag ik direct aan haar gezicht. Ze vond haar gemak niet. Voor zover er van gemak kan gesproken worden als je in arbeid bent 😉 Ik suggereerde om wat te bewegen of recht te staan of handen en voeten. Uiteindelijk is ze op het bed gaan zitten op handen en knieën. Haar weeën kwamen al snel achter elkaar. Ik denk om da 2 a 3 minuten. En het waren ook al persweeën. Elke keer als er een wee kwam drukte je mama haar gezicht in de kussens weg. Tom drukte tegen op haar staartbeentje. Ik hield vaak haar hand vast zodat ze kon knijpen. Onze blikken vonden elkaar regelmatig en trachtte zo jouw mama vertrouwen te schenken. Tussen de weeën in masseerde Tom zachtjes haar onderrug. Je mama kon heerlijk lachen tussendoor. Ze zag er heel ontspannen uit. Een praatje kon er soms ook af. En in het begin van de persweeën kwam ze ook geregeld recht zitten. Drinken deed ze ook geregeld. Grote dorst. Eten had je mama geen zin in. Ik nam geregeld afstand om wat foto’s te nemen of jouw mama en papa even alleen te laten. Ze konden zo lief zoentjes geven tussendoor.

De vroedvrouw was een zeer zachte lieve vrouw. Die duidelijk alle vrijheid liet om te bevallen zoals ze wilden. Ze kwam af en toe binnen om wat administratie te doen. Ze controleerde regelmatig jouw hartslag, maar verder liet ze jouw mama en papa doen wat hen het beste leek. Ook mij liet ze begaan.

‘Er was heel veel wederzijds respect voor ieders rol in de kamer. Ik had ook echt het idee dat alles was zoals het moest zijn.’

Het overgrote deel van de persweeën heeft de mama opgevangen op het bed, op handen en knieën. Er kwam een duidelijk ritme in. En dat is wat we nodig hebben. Maar systematisch werden de weeën krachtiger en had Kim meer moeite om ze op te vangen. Er kwam meer kracht opzetten. Dat vertaalde zich in harder knijpen, een gezicht dat steeds meer verbeten was, een hardere druk naar onder en achter toe. Ze was ook bezorgd over het verliezen van stoelgang. We merkten ook beetje dat ze zich niet volledig kon laten gaan. De bevalling was ook al zo snel gegaan. De knop omdraaien van weeën opvangen naar mee drukken met de golf van de weeën is niet evident. Hebben even op haar ingepraat om haar gerust te stellen. Haar te laten ademen in een J om jou naar buiten te ademen. Ondertussen probeerden we haar wat af te koelen met een nat washandje in het gezicht. Ik zag de vroedvrouw ook instemmend knikken als ze een wee had. Daaruit verstond ik dat ze goed bezig was.

Op bepaald moment zei jouw mama dat ze toch wel vond dat de baby nog hoog zat. Nu wist ik dat ik moest handelen. Mama’s in arbeid die zo’n dingen zeggen, weten steeds perfect, intuïtief, wat er scheelt of wat er nog nodig is om vooruitgang te maken. Ik heb haar dan gesuggereerd om even naar het toilet te gaan, te gaan plassen.

‘Even plaats maken voor de baby. Wetende dat de verandering van de houding jou de ruimte zou geven om in te dalen. Een hurkende verticale zit kan de bevalling bespoedigen.’

Ze moest er even over nadenken want zo rechtstaan wekte duidelijk de weeën op en maakte ze nog krachtiger en pijnlijker. Ze trok zich uiteindelijk toch ff terug op het toilet. Ondertussen vroeg ik aan de vroedvrouw om de baarkruk klaar te zetten. Dat beeld schetste jouw mama mij nog de dag voordien. Ze wou heel graag bevallen op de baarkruk met je papa achter haar.

Toen ging het snel. Het was een prachtig beeld. De mama op de baarkruk, papa achter haar op een stoel om haar te ondersteunen. Ze kon zich eindelijk geven aan de geboorte. Ze gaf zich volledig over aan de golven van haar lichaam en rustte in de armen van Tom. Tom aaide tussen de weeën door haar buik. De liefde vloeide rijkelijk. Was echt heel mooi om te zien. Heel natuurlijk allemaal.

‘Ondertussen was de gynaecoloog binnen gekomen en zat samen met de vroedvrouw op de grond voor de mama. Er werd stiekem een kussen onder de baarkruk gelegd voor jij zou geboren worden.’

De laatste weeën waren best pittig. Maar Kim was haar gevoel voor humor niet verloren. “Heb je geen glijmiddel ofzo” grapte ze. Ze meende het ook wel echt denk ik. De vroedvrouw vroeg nog of ze je hoofdje wilde zien. Ik had het niet gehoord en vroeg het nog eens. Maar daar moest ze echt niet van weten. Oeps. Stuk of 6 weeën later werd je hoofdje geboren. Helemaal op eigen kracht. En een wee of 2 later pakte ze jou met eigen handen op. 8h20 was het toen. Helemaal overdonderd en verdomd trots legde ze jou op haar buik. Hoger ging niet. Je navelstreng was heel kort.

Op de baarkruk hebben jouw mama en papa ruim de tijd genomen om jou te leren kennen. En te bekomen van jouw komst. Ondertussen kon de navelstreng uitkloppen. Je papa heeft de navelstreng na 5 a 10 minuten zelf doorgeknipt. Ik maakte ondertussen voluit foto’s van jullie eerste kennismaking. Je mama werd begeleid naar het bed om wat te rusten en te bekomen. Ze vroeg nog. “En is het nu voorbij?”. “Nee zei de voedvrouw, de placenta nog.” Maar die liet op zich wachten. Jullie waren aan het genieten. De vroedvrouw heeft jou aangelegd. En hebt reeds een paar hapjes gedaan van die lekkere mama-melk.

‘Jij bleef echter maar huilen. Je was duidelijk ook beetje aangedaan van je snelle komst. Of was het omdat je wist dat je mama nog niet helemaal ok was?’

Je mama bleef bloeden, meer dan normaal. Ik had het al gezien en wist uit de boekjes dat dit niet ok was. Ik ben nog even op de gang geweest om dit te bespreken met de vroedvrouw. Ze hadden de placenta al tijd gegeven. De mama had ook al spuitje gekregen voor de placenta sneller te doen afkomen. Zelfs manuele manipulatie hielp niet. Hij bleef muurvast zitten. Maar het bloeden werd zo heftig dat alsnog beslist werd om onder volledige verdoving de moederkoek te verwijderen. Hmmm even een domper op de sfeer. Alles was nu zo natuurlijk en vlot verlopen. Een gevoel van unfairness overviel me. Dit verdiende je mama en papa niet. En toch … weer opnieuw bleef je mama zo rustig. Ik zag in haar ogen dat ze niet op haar gemak was. Onzeker. Maar dapper gaf ze jou aan je papa. En ze vertrokken met haar.

De papa nestelde zich met jou in de zetel, huid op huid. Je bleef maar huilen, op een paar korte tussenpauzes na. Ik heb jullie even alleen gelaten, meende dat jullie wel even een momentje voor jullie zelf wilden. Een vader-dochter momentje.

‘Toen ik na 5 minuten terug kwam, zat je papa toch wel een beetje overdonderd door de emoties met jou in zijn armen.’

De geboorte, het zien vertrekken van zijn meisje, jouw mama, niet wetend hoe het ging aflopen. Dat waren lange minuten, hele lange minuten. Zelfs geen idee hoelang je mama weg was, maar denk na 30 minuten ofzo stond ze weer in de kamer. Met ne smile van hier tot in Tokio. De placenta was alsnog afgekomen zonder interventie. Onderweg van haar kamer naar de operatiekamer kreeg ze paar heftige weeën. De vroedvrouw week niet van haar zijde. Die voelde het waarschijnlijk aan dat de operatie misschien toch niet nodig ging zijn. En ja hoor, vlak voor de verdoving ging gezet worden werd jouw huisje alsnog geboren. Wat een enorme opluchting voor iedereen!

‘Ook dat had jouw mama maar es effe geflikt, op eigen kracht. Wat een vrouw!’

En raar of niet, maar toen jij terug bij je mama werd gelegd, werd je stil. Eindelijk werd je rustig. Het plaatje klopte. Jij wist ook van nu is het ok. Nu blijft mama bij mij. De verliefdheid nam toe met elke minuut dat jullie samen waren.

Wat een krachtige, vlotte bevalling. Helemaal natuurlijk. Op eigen kracht. Kim en Tom samen. Als duo. Meer hadden ze niet nodig. Elkaar. Tom is geen seconde van haar zijde geweken. Wist ook heel goed met haar om te gaan. Rustig te blijven. Haar te liefkozen. Want dat is wat er nodig is. Liefde. Zo blijkt nog maar es … liefde maakt liefde.