De stuitgeboorte van Ioanna

In tegenstelling tot de meeste baby’s is mijn dochter met haar billen eerst de wereld tegemoet gekomen. Ze lag ‘ondersteboven’, hoofdje naar boven, poep naar beneden en benen in de lucht.

Het is een ongelooflijke mooie en rustige bevalling geweest. Maar de voorbereiding heeft wat meer uitzoekwerk gevraagd dan gemiddeld omdat stuitbaby’s in de meeste ziekenhuizen standaard met een keizersnede ter wereld gebracht worden. Een idee dat me vanaf het begin al tegenzat en bovendien heel veel vragen bij me opriep. Is dat een terechte keuze? Is mijn situatie inderdaad zodanig riskant dat ik een operatie moet ondergaan? Zijn er geen andere opties? In het ziekenhuis werden deze vragen weggewuifd, misschien niet bewust maar de focus lag er vooral op de mogelijkheden om mijn baby te draaien. Een procedure waarbij ze spierontspanners toedienen en manueel de baby zo proberen te manoeuvreren dat ie een koprol maakt (en dan hopelijk zo blijft liggen). Omdat ik graag thuis wou bevallen heb ik twee maal zo’n poging ondernomen. Maar er was geen beweging in te krijgen, Ioanna zat daar goed en zou zo blijven liggen. Daar kon ik vrede mee vinden, ze zal haar redenen wel gehad hebben.

Ondertussen volgden we de cursus HypnoBirthing, dit heeft ons veel bijgeleerd over het fysieke en vooral mentale proces van bevallen. Wat het lichaam kan en doet, en hoe je hier als vrouw (en man) op kunt vertrouwen en gebruik van maken. Ook bekeken we een filmpje over een stuitbevalling, wat heeft geholpen om te begrijpen hoe stuitbaby’s geboren worden. Het vertrouwen in mijn lichaam groeide en groeide en ik voelde me sterk in mijn beslissingen. Een van de affirmaties van deze cursus luidde: ‘ik ben bereid mee te bewegen met iedere wending die deze geboorte zal nemen’. Dit sloot mooi aan bij mijn situatie, en ik vond rust in deze gedachte. Plannen, uitzoeken, informatie opdoen, van ziekenhuis veranderen, bijleren en geboortewensen opstellen, maar dan: loslaten, laat nu je lichaam haar werk doen en vertrouw in haar capaciteiten. Ik leerde om mijn innerlijke rust en vertrouwen niet te laten afhangen van een bepaalde locatie of bepaald scenario. Iets waar ik veel aan gehad heb.

Uiteindelijk is mijn arbeid een week later dan de uitgerekende datum begonnen na een voetreflexologie behandeling van mijn vroedvrouw. De eerste uren heb ik in alle rust thuis doorgebracht, dieper en dieper zakkend in het proces. Dat ging goed, bouwde zich langzaam op en was het moment om alles toe te passen wat we tijdens de cursus hadden geleerd. Maar het moment dat mijn water brak ging het opeens drie versnellingen hoger. De impact was heftig en twijfels schoten door mijn hoofd. Maar een geruststellende aanmoediging van mijn vroedvrouw was genoeg om me weer tot rust te brengen. Dit was het moment om naar Brussel te vertrekken, toch wel een 30 minuten rijden. Hetgeen waar ik op voorhand het meeste schrik voor had, in arbeid zijn tijdens een autorit leek me heel onaangenaam en zouden we er wel op tijd geraken? Maar de autorit was achteraf gezien het aangenaamste moment van de hele arbeid. De wereld ging aan mij voorbij terwijl ik wegzakte in een trance. Het was alsof ik toeschouwer werd van een film die voor me afspeelde. Mijn hormonen deden zijn werk en met elke golving voelde ik een rush van oxytocine door mijn lichaam stromen, zo sterk dat ik de neiging tot glimlachen niet kon onderdrukken, ik was volledig high. Jammer genoeg volgde hierna het moeilijkste moment: aankomen in het ziekenhuis, alle procedures doorlopen en ondertussen je innerlijke rust bewaren. Dat ging goed in het begin maar al snel verloor ik mijn concentratie en veranderde de pijn in een ondraaglijk gegeven. Het was toen dat ik de kracht van mentale ingesteldheid ervaren heb. Mijn fysieke situatie was weinig veranderd maar mijn perceptie ervan ging van ‘ik voel me de sterkste persoon ter wereld’ naar ‘dit hou ik niet meer uit’.

Bij aankomst in het ziekenhuis worden er enkele extra voorzorgsmaatregelen genomen bij stuitbaby’s, zo wordt de positie opnieuw nagekeken en klevertjes op je buik geplakt om de hartslag van je kindje te monitoren. Dat zijn geen complexe handelingen maar ze hadden toch een grote invloed op mij. Ik voelde me als een wild dier dat aan het bevallen is en halverwege gestoord wordt, het beest in mij werd wakker en was absoluut niet goed gezind.

Ook eenmaal op de kamer aangekomen bleef ik worstelen met mijn pijn en de moed begon te zakken. Hoe geraak ik terug naar die trance? Mijn partner en vroedvrouw moedigden me aan en stelden me gerust maar ik kon mijn innerlijke rust niet meer vinden. Er werd voorgesteld om mijn ontsluiting te meten, die bleek van 3 naar 8 cm te zijn gegaan in het afgelopen uur. Het ging er dus echt stevig aan toe en die bevestiging had ik even nodig. Ik krulde op in foetus positie en begon op mijn vingers te sabbelen. Dit was mijn volledige overgave, terug naar het begin. Het voelde alsof ik letterlijk binnenstebuiten werd gekeerd en het diepste van mezelf weer naar boven kwam.

Bij een stuitbaby is het opgeplooide lichaampje ongeveer even breed als het hoofdje, het is dus extra belangrijk om optimale bekkenopening te hebben. Er wordt daarom aangemoedigd om de bevalling op handen en knieën te doen. En zo is Ioanna dan ook geboren. Billen eerst, dan beentjes eruit, schouders en armpjes als volgende en als laatste haar hoofdje. Iedereen was rustig, Ioanna was rustig, deed haar ogen open en keek naar mij alsof dit de normaalste zaak van de wereld was. Wat een mooie manier om mijn dochter te mogen ontmoeten.

Wanneer mensen mij nu vragen: “Oei, hoe heb je dat gedaan, een stuitbevalling?” is mijn antwoord: Rustig, op het ritme van mijn lichaam. Het waren vooral de voorbereidingen die veel flexibiliteit en tijd gevraagd hebben. Ik ben ontzettend dankbaar voor de mensen die mij begeleid hebben en ik wens alle mama’s met ondersteboven kindjes hetzelfde toe.