De geboorte van Briek verteld door zijn papa!
Vooraleer ik dit verhaal doe, moet je mijn standpunt kennen en onze achtergrond wat medische zaken betreft. Ikzelf ben huisarts en op het moment van de bevalling ruim 4 jaar zelfstandig aan het werk in Waregem. Ik ben dus klassiek medisch geschoold en zag in mijn cursussen en op stage heel veel verschillende situaties van mogelijke complicaties. Ook bij patiënten duiken er regelmatig zorgwekkende verhalen op in het kader van bevallingen.
Op het moment dat mijn vriendin de droom uitsprak om thuis te bevallen, had ik eigenlijk al lang door dat het niet anders kon gebeuren dan zoals zij het wenste. Ze is zelf vroedvrouw van opleiding en draagt zelfstandige vroedvrouwen met zich mee in het hart. Toch moest ik een beetje groeien in het feit dat we zouden bevallen in een appartement op de tweede verdieping. Uiteraard dacht ik al snel aan mogelijke complicaties en ook het feit dat we twee hoog zaten zorgde voor veel vragen en wat zorgen. Daarnaast wenste ze in bad te bevallen en was onze badkamer enkel van een douche voorzien. Ik ging er initieel zeker niet tegen in omdat mijn persoonlijke zorgen op dat moment totaal niet de hare waren en ik geen enkele reden kon bedenken waarom we het niet op deze manier zouden doen.
Dus al snel maakte mijn vriendin een afspraak bij de vroedvrouwenpraktijk van haar keuze. Helaas is de mogelijkheid tot kiezen vrij beperkt wegens de geringe aantallen werkzame vroedvrouwen die nog thuisbevallingen doen. De praktijk waar we een afspraak maakten lag een autorit van een half uur verwijderd van ons appartement. Uiteraard had ik ook daar weer mijn vragen bij. Een halfuur wachten leek in mijn ogen een eeuwigheid wanneer je hulp nodig hebt.
Ik moet toegeven dat veel van mijn zorgen al meteen ontkracht werden bij de eerste contacten met deze vroedvrouwen. We werden heel goed begeleid en de manier waarop alles zou gebeuren werd tot in de puntjes uitgelegd. Bij een thuisbevalling valt en staat alles met het vertrouwen in je vroedvrouwen. Naarmate de bevalling naderbij kwam, was ik steeds zekerder van de intussen onze wens om thuis te bevallen.
De bevalling zelf verliep bijna volledig zoals mijn vriendin gehoopt had. In alle rust op de plaats waar ze het best kon ontspannen met mensen die ze volledig kende en vertrouwde. Het feit dat ook ik intussen het volste vertrouwen had in onze zorgverleners maakte dat ik mijn eigen (vertrouwde) taak als zorgverlener volledig kon loslaten en er ten volste als partner en toekomstige papa kon bijzijn.
De arbeid was van (heel) lange duur, toch waren de vroedvrouwen geduldig aanwezig en lieten ze alles zijn natuurlijke gang gaan. Ik besef als huisarts heel goed dat ons verhaal in het ziekenhuis heel anders had kunnen lopen en dat we daar misschien niet de tijd en rust zouden gekregen hebben zoals we dit nu kregen. Tijdens de bevalling ging het uitdrijven niet snel, op het toilet maakte mijn vriendin uiteindelijk de meeste vorderingen. Toen ons zoontje bijna ter wereld kwam werd door mijn vriendin de vraag gesteld ‘Ik wil graag terug in bad maar het is al te laat zeker?’. Het was immers al altijd haar droom geweest om in bad te bevallen en ergens was ze verrast en opgelucht tegelijk toen de vroedvrouwen zeiden ‘geen probleem, doe maar.’ Met 3 grote stappen was ze van op het toilet terug in het bad in de living (voordeel van een appartement).
Na twee keer duwen en ons zoontje Briek kwam ter wereld. Mijn vriendin kon hem zelf uit het water oppakken. Uitgeput maar oh zo gelukkig legden we ons samen op het luchtbed dat ook in de living stond.
Intussen zijn we verhuisd naar een woning iets verder van de vroedvrouwenpraktijk maar gelukkig beloofden de vroedvrouwen dat ze voor ons die extra kilometers willen afleggen mocht er een volgende kindje komen. Gegarandeerd willen we dat opnieuw thuis als de medische omstandigheden dat toelaten.
