Tijdens mijn eerste zwangerschap, was ik helemaal ontspannen en heb ik veel tijd voor mezelf genomen. Het was een lockdown door covid dus ik was thuis. Er was financiële onzekerheid, maar ik kon naar mijn lichaam luisteren en connecteerde veel met mijn baby. Ik voelde zijn bewegingen. Ik heb de tijd genomen om deze ziel in mijn buik te ontmoeten. Ik vond het boeiend! Elke dag was fascinerend.
k heb zwangerschapsyoga en hypnobirthing lessen bij mijn vroedvrouw gevolgd. Mijn partner, Baraka, en ik hadden snel beslist dat we de zwangerschap en de bevalling zo min mogelijk wilden medicaliseren. Het ziekenhuis voelde echt niet als een veilige plek voor mij dus wilde ik thuis bevallen. Ik probeerde ook open te staan voor het ziekenhuis, als het moet. Ik was voorbereid op alles. Maar dit verhaal had ik nooit verwacht!
Lees mee:
9 dagen na de « due date » begonnen de weeën, eindelijk !! Ik was echt ongeduldig aan het geworden (zoals mijn entourage). Op dinsdag 30 maart, van 1u tot ongeveer 5u was ik half-wakker door onregelmatige weeën. Ik ben naar beneden gegaan met mijn partner om in onze « danszaal » (waar we soms workshops organiseren) op de bal te bewegen en op handen en knieën te zitten. Rond 6u, hebben we twee vriendinnen gebeld : Melissa en Emilie, die vanuit Brussel gingen komen. Melissa is de meter van de baby, en Emilie, haar nicht, die vroedvrouw wil studeren. Rond 9u waren ze bij ons.
Het was een heel mooie, warme en zonnige dag. We konden nog op ons terras en in onze tuin chillen. De weeën bleven onregelmatig maar wel intenser elke keer.
Ik was blij dat het begonnen was, dat Baraka er was, Melissa en Emilie… allemaal zorgend voor mij, mijn schouders en mijn rug masseerden ze…Ik was nog aan het praten en aan het lachen tussen de weeën, en aan het bewegen op mijn bal en maakte geluiden met mijn stem tijdens de weeën.
Rond 12u hebben we de vroedvrouw gebeld, de weeën werden meer regelmatig, elke 5 minuten ongeveer. Ambre kwam, rustig, in onze tuin.
Toen ik haar zag, werd ik emotioneel: Het was dus ECHT begonnen! De weeën werden intenser en intenser en rond 13u wou ik terug naar binnen gaan, in de danszaal. Ik heb een beetje gedanst met Baraka, in zijn armen voelde het veilig. Dan heb ik overgegeven. Het werd steeds intenser… goed moment om in het zwembad te gaan. We hadden een opblaasbaar bad online gekocht en geïnstalleerd in de danszaal.
Binnen komen in het warme water was heerlijk ! Een opluchting ! Ik begon in het water te bewegen, op handen en knieën, tegen de rand. Baraka kwam ook mee in het water. Het was fijn, hij heeft mijn bekken gemasseerd. Ik was veel tegen hem aan het leunen. Melissa verfriste mijn hoofd met een washandje. Het deed deugd.
Ik had geen tijdsbesef meer, ik was helemaal in mijn bubbel, ik kon niet meer echt praten maar ik was heel duidelijk en efficiënt aan het communiceren met mijn partner, mijn vriendinnen en mijn vroedvrouw over mijn noden. Rond 19u, was ik heel erg moe. Ik vond het lang en lastig. Ik wou niet meer veel bewegen. De weeën gingen door maar niks ging vooruit. Ambre heeft zachtjes gecheckt met haar vingers: het hoofd van de baby was niet zo goed gepositioneerd. Het hoofd was wel naar beneden en gezakt, maar hij/zij was aan het kijken naar boven en de nek was dus een beetje gebogen. Ambre zei: ofwel ga je bewegen en verschillende positie proberen om plaats te maken zodat de baby zich beter kan positioneren ofwel gaan we naar het ziekenhuis om hulp te krijgen want je bent heel erg moe. Sowieso, als er geen veranderingen zijn binnen één uur, gaan we naar het ziekenhuis. Ze moest dit niet herhalen, ik had het gehoord, ik was klaar en gemotiveerd om te bewegen! Ik heb verschillende posities genomen in en uit het bad. En eindelijk begonnen de persweeën als ik in de mama beer positie op de matras zat.
Het was nog intenser dan wat ik had verwacht maar de persweeën gaven ook een soort bevrediging. Eindelijk kwam mijn kracht eruit. Na drie persweeën dacht ik dat de baby er uit ging komen. Maar het perineum moest nog stretchen … Het was lang, ik heb veel geroepen, veel geduwd en de baby ook! Ik was aan het praten tegen mijn baby: come on, we can do it, I love you, come now please!!!
Ambre heeft voorgesteld om terug in het warme water te gaan. Ik kon amper tot in het zwembad raken, ik was aan het beven en mijn bekken was zooooo zwaar. Maar ik heb het toch gedaan. Nog eens voelde ik die enorme opluchting om in het water te zijn. Ik heb een paar keer geduwd en dan stelde Ambre voor: je kan ook opstaan zodat de zwaartekracht je helpt. Ik dacht echt ‘ hoe ga ik dat doen?’ En dan met de hulp van Baraka stond ik op mijn twee voeten in het water, mijn handen op de schouders van Baraka. De rechtopstaande positie voelde voor mij heel krachtig, heel juist. Dat was het, ik moest exact zo staan. Na een bijna 2 uren durende persfase is de baby er gekomen; bijna als een “plouf” in het water! Baraka heeft de baby net opgepakt. Hij/zij zat nog in de vliezen en was heel glad.
Ik heb mijn baby aangepakt in mijn armen en ging in het water zitten . Ik was zo blij, zo uitgeput, en zo bevrijd! Er was zoveel liefde! De baby heeft bijna direct gehuild en was al aan het kijken met grote ogen. Een meisje, wat een mooie verrassing! Zo leuk om het te ontdekken op het moment van de ontmoeting buiten de buik. Isaro is dus geboren rond 23u op 30 maart 2021. (Haar naam was de volgende ochtend pas gekozen).
En dan, het was nog niet gedaan… Ik kwam uit het bad met mijn dochter in mijn armen. Alle weeën waren gestopt, ik kon terug normaal ademen. Het voelde goed.
Nu nog de placenta! Oh nee ! Ik was het bijna vergeten! Ik moest terug duwen. Ambre heeft zachtjes aan de navelstreng getrokken. De placenta kwam maar niet. Mijn baby kwam aan mijn borst, Emilie heeft mijn schouders gemasseerd met drukpunten, Ambre heeft mij een oxytocine injectie gegeven. Niks hielp. We wisten niet meer wat te doen, ik was op de krukje, met heel veel bloedverlies en geen placenta… Ambre heeft rustig zei : als de placenta niet geboren wordt binnen de 5 minuten, moeten we naar het ziekenhuis. Nog eens, ik had haar gehoord, ik heb geduwd en geroepen (zonder weeën) met zo veel kracht en de placenta kwam eindelijk uit ! Ouf ! Ik kon eindelijk rustig liggen en mijn baby aan mijn borst leggen… Dan was ook nog een check van mijn vagina en baarmoeder (ik had een kleine scheur, ik heb gekozen om het natuurlijk te laten genezen), en ook het wegen van de baby en haar reflexen werden getest. Ik liet een deel van de placenta snijden om hem te verwerken in een smoothie. Dieren eten hun nageboorte op dus het was voor mij natuurlijk om dat te doen. Ook na zo veel bloedverlies en een neiging tot bloedarmoede was dit een heel speciaal en krachtig toverdrankje; rode vruchten en placenta. Het grootste deel van de placenta hebben we bijgehouden om het een paar dagen later in de tuin te graven. Ik voelde dankbaarheid voor het leven.
Deze bevalling heeft de kracht in mezelf getoond. Het heeft me veel vertrouwen gegeven in mijn vrouwelijk lichaam, veel vertrouwen in het leven. Het was uitputtend maar ook zo mooi en motiverend. Het heeft me ook de kracht van overtuigingen getoond! Het was duidelijk dat mijn ziel en lichaam niet naar het ziekenhuis wilden en het is ons gelukt ondanks de twee spannende momenten. Ik ben zo blij dat ik zo goed begeleid was. De vroedvrouw, mijn partner, mijn vriendinnen hebben mooi geluisterd naar mij en waren echt steunend en rustig, zo dat ik op gemak was om in mijn kracht te staan en om mijn eigen bevallingsverhaal te beleven. Ik ben altijd trots om dit verhaal te vertellen. Ik denk dat het kan vrouwen en medische personeel rond geboorte inspireren, misschien meer openheid en vertrouw creëren in onze maatschappij. Dat is mijn kleine druppel in de oceaan.
Marie Colla