Avyn’s geboorte
Avyn werd vlot thuis geboren, met rustige muziek, gedimd licht, een geboortebad, twee vertrouwde verloskundigen en zijn babbo Leo en grote zus Alicia die mijn handen vasthielden. Het had niet beter kunnen zijn. Maar de tijd voorafgaand aan de geboorte was niet de makkelijkste. Leo, mijn partner, werd halverwege de zwangerschap gediagnosticeerd met een lymfoom, een kanker van het lymfestelsel.
Na twee enge weken waarin we wisten dat het kanker was, maar nog niet precies welke soort, kwamen we er gelukkig achter dat het een behandelbare variant was. Leo moest vijf maanden immuun- en chemotherapie ondergaan, elke drie weken een sessie, met de laatste gepland op de dag voor Avyns uitgerekende datum. De bijwerkingen van de therapie werden met elke sessie sterker en tegen het einde van de zwangerschap ging het helemaal niet goed meer met Leo.
De diagnose betekende vooral angst, angst voor zijn leven en gezondheid en voor onze gezamenlijke toekomst als gezin van vier, maar ook angst voor de geboorte. Zou hij sterk genoeg zijn om er deel van uit te maken en ervan te genieten, en zou ik alles aankunnen – Alicia, het derde trimester, de baby, het huishouden – voor het geval hij niet veel zou kunnen helpen? Ons antwoord op deze angsten was een ongelooflijk optimisme van Leo en het zoveel mogelijk van tevoren organiseren en voorbereiden. Veel vrienden boden hulp aan en we lieten ons informeren over professionele hulp, zoals kraamzorg. Familie kwam ook op bezoek rond de uitgerekende datum, maar ze misten Avyn, die ‘heel laat’, twee weken na datum kwam – wat goed was, want tegen die tijd waren de ergste bijwerkingen van de laatste chemo verdwenen. Leo was sterk aan mijn zijde tijdens de bevalling, net als Alicia, onze 3-jarige dochter.
We hadden gepland dat Alicia bij buren zou logeren die goede vrienden waren geworden. Maar het was laat in de avond toen ik weeën begon te krijgen en dus dachten we dat ze net zo goed thuis kon uitslapen en ‘s ochtends wakker kon worden met haar broertje op de wereld. Alicia werd echter rond 5 uur ‘s ochtends wakker en besefte dat er iets bijzonders aan de hand was in de woonkamer. Omdat Leo zag dat ze indrukwekkend rustig was, liet hij haar er deel van uitmaken. We hadden al met haar gesproken over hoe baby’s worden geboren, dus ze wist wat er gebeurde. Ze zat een tijdje op de bank naar een video op Leo’s telefoon te kijken, toen at ze een appel en toen kwam ze bij me staan naast het geboortebad en hield ze mijn hand vast. Tegen het einde zei ze zelfs: “Mama, je hoeft niet bang te zijn”, wat me precies de energie gaf die ik nodig had voor de laatste persbewegingen. We hadden Alicia niet bij de bevalling willen hebben voor het geval er complicaties zouden zijn opgetreden of zelfs alleen maar bloed, waardoor ze geschokt of zelfs getraumatiseerd zou zijn. We hadden geluk dat dit niet het geval was. Ik hoop dat ze zich de bevalling zal herinneren als een krachtige eerste ervaring van de kracht van vrouwen.
Er was nog een kleine strijd die we voor de bevalling moesten leveren. Omdat Avyn nog niet rond zijn uitgerekende datum was gekomen, raadden de artsen sterk aan om de bevalling op te wekken. Maar volgens onze eigen berekeningen op basis van mijn laatste menstruatie was de geschatte uitgerekende datum een week later dan de datum die door echometing was berekend. Zowel Alicia als ikzelf kwamen ook allebei 11 dagen ‘te laat’. En uit de onderzoeken in de laatste dagen bleek dat Avyn nog steeds goed verzorgd werd door mijn lichaam. Ik begon ook valse weeën te krijgen. Dus we vertrouwden erop dat alles goed was en dat de bevalling snel zou plaatsvinden en besloten geen inductie te doen. Hoezeer we de noodzaak van protocollen ook begrepen, het was teleurstellend hoe weinig de artsen onze gedachten en argumenten wilden horen en naar ons individuele geval wilden kijken. Toen ik het ziekenhuis verliet na de controle op de dag voordat Avyn werd geboren, moest ik een papier ondertekenen waarin stond dat ze me hadden geïnformeerd over de risico’s van een ‘late’ geboorte. De beslissing om toch nog maar een dag te wachten, vergde veel moed en de manier waarop een arts tegen ons praatte, zorgde ervoor dat ik in huilen uitbarstte toen we het ziekenhuis verlieten – niets wat een barende vrouw nodig heeft. De angst om de baby op het allerlaatste moment te verliezen, waar de dokter voor waarschuwde, was angstaanjagend. Toch vertrouwden we op mijn lichaam, mijn intuïtie en het onderzoek dat we hadden gedaan naar het schatten van de uitgerekende datum en inducties, en inderdaad kwam Avyn die nacht in wat ik nu zie als een prachtige geboorte-ervaring die ik nooit had willen missen.
Bedankt aan het team vroedvrouwen, dat aan onze zijde stond tijdens deze intense tijd.