Van angst naar kracht: mijn weg naar een vrije geboorte
Als we een trauma hebben meegemaakt, willen we koste wat kost voorkomen dat we het herbeleven. Maar soms houdt dit ons tegen in onze keuzes, in onze behoeften.
Mijn eerste bevalling was een echte schok. Ik had ervoor gekozen om thuis te bevallen, gedreven door mijn instinct en mijn verlangen om een medische omgeving te vermijden. Na lange weeën moest ik naar het ziekenhuis, waar ik verloskundig geweld mee maakte dat een blijvende indruk op me heeft achtergelaten: een totaal gebrek aan communicatie, een brutaal gebruik van mijn lichaam, een zuignap die zonder uitleg werd ingebracht, een episiotomie die zonder mijn toestemming werd uitgevoerd, een dissociatie waarbij ik de excisie die ik als kind onderging opnieuw moest beleven en vooral een gynaecoloog wiens houding me diep heeft gekwetst. Die eerste bevalling heeft zijn sporen nagelaten, zowel lichamelijk als psychisch.
Na mijn eerste bevalling, die heel moeilijk was, leek het idee van een tweede ondenkbaar. En toch, op 7 juni 2024 zette een positieve zwangerschapstest alles op zijn kop.
Tussen de immense vreugde van het verwelkomen van een nieuw kind en de angst om het ergste te herbeleven, waren mijn gedachten in de war. Ik zat midden in mijn examens en een paar dagen later zou ik naar Guinee gaan. Waar moest ik heen voor follow-up? Hoe zou ik deze zwangerschap aanpakken? Ik wist één ding: ik zou niet teruggaan naar het ziekenhuis waar Sonna 5 jaar geleden was geboren. Maar de vroedvrouwen die me tijdens mijn eerste zwangerschap hadden begeleid, brachten niet langer baby’s ter wereld. Ik moest op zoek naar een nieuw team, een nieuw vertrouwen.
Na wat onderzoek vond ik een groep verloskundigen. Het eerste contact was vriendelijk, maar ik voelde een zekere terughoudendheid van hun kant toen ze naar mijn verhaal beluisterden… Alsof mijn eerste bevalling enige twijfel over mijn capaciteiten had achtergelaten. Voor hen was thuis bevallen uitgesloten. Ze maakten duidelijk dat ze zich niet zeker voelden gezien mijn voorgeschiedenis. Dit gebrek aan vertrouwen en twijfel werd nog groter toen ze erachter kwamen dat ik FGM had ondergaan. Dus, hoe dan ook…
Toen, door een gelukkig toeval, kwam ik een bericht tegen van @zwanger_in_brussel waarin ze aankondigden dat ze de geboortebegeleiding hervatten. Ze hadden me tijdens mijn eerste zwangerschap begeleid en dit nieuws was een no-brainer. We maakten een afspraak en vanaf het eerste moment dat we elkaar spraken, wisten we dat dit de juiste beslissing was. Ze herinnerden zich mijn verhaal en wilden me graag helpen mijn geboorte-ervaring te herschrijven. De follow-up begon. Deze keer zou alles anders zijn.
Deel 2: Een krachtig moment
De grote dag brak aan.
Ik werd rond 6 uur ‘s ochtends wakker met menstruatiepijn, net als de vorige dagen. Niets om me zorgen over te maken, dacht ik. Jonas en Sonna maakten zich klaar: hij moest haar op school afzetten voordat hij naar zijn werk ging. Die ochtend hadden we ook een afspraak met @zwanger_in_brussel voor een routine consult om 10 uur.
Voordat ze weggaat, geeft Sonna me een kus en zegt in al haar onschuld: “Mama, nog negen dagen en dan is mijn kleine zusje er…”.
Het is rond 8.30 uur als ze het huis verlaten, maar net voordat ik dat doe, waarschuw ik Jonas dat de pijn erger wordt. Hij stelt me gerust en belooft snel te komen. Toen hij terugkwam, werd de bevalling intenser. In de privacy en zachtheid van ons huis begint mijn lichaam echt de weg vrij te maken voor de geboorte. Ik vroeg Jonas de verloskundige te bellen en haar te vragen naar ons huis te komen in plaats van naar onze afspraak.
Florence arriveert om 10 uur ‘s ochtends. De sfeer is sereen en warm. Om 10.45 uur had ik 3 cm ontsluiting, maar de baby lag nog hoog. Om 11.15 uur raadt Florence me aan om te rusten. Ze stopt me in bed onder een groot deken, met Jonas naast me, om de oxytocine op natuurlijke wijze zijn werk te laten doen.
De weeën worden intenser. Het is intens en moeilijk, maar deze keer ben ik omringd door een team dat in me gelooft. Florence masseert mijn onderrug om me door elke golf van pijn heen te helpen. Om 13.00 uur belt ze Hanne voor hulp. Ze arriveert ongeveer 30 minuten later. Ik beweeg, verken verschillende houdingen en luister naar mijn lichaam. De verloskundigen controleren het hart van mijn baby en alles is goed. Ze gedraagt zich als een grote meid.
Rond 14.00 uur vult Jonas het geboortebad. Vijf minuten later braken mijn vliezen… en de vloeistof had een vleugje meconium. Er hing een zweem van stress in de lucht, maar Florence en Hanne bleven zelfverzekerd en de situatie onder controle houden. Ze legden uit dat ze vanaf nu na elke wee naar de hartslag van de baby zouden luisteren. Ik heb bijna volledige ontsluiting… Om 14.40 uur stapte ik in het water, en wat een opluchting! De warmte ontspande me meteen. Ik kniel, ga op mijn rug liggen en ga weer op mijn knieën zitten.
Ik voel het hoofdje van mijn baby tegen mijn bekkenbodem drukken, het is er, nog maar een paar tellen… maar ik word overmand door angst. Ik raak in paniek. “Ik ga het niet redden. Het is te moeilijk. Het doet pijn.” Ik wilde ademen, de weeën opvangen, maar mijn lichaam bevroor. En toen kwam het moment om te persen. Maar ik houd me in, want in mijn hoofd klinken de woorden van de gynaecoloog van mijn eerste bevalling als een echo: “Het is niet de bedoeling dat je thuis bevalt. “Je bekken zal ontploffen als je het probeert… jullie Afrikaanse vrouwen hebben een ander soort bekken…” Ik zit vastgeketend aan deze zinnen. Mijn geest twijfelt, terwijl mijn lichaam het weet.
En dan legt Florence een hand op me en fluistert: “Je bent veilig. Je kunt het. Je lichaam weet het. Op dat moment werd er iets in me losgelaten. Twee weeën later was Imani er. Eerst voelde ik haar hoofdje en zachte haartjes, toen werd haar hele lichaam geboren.
Het was krachtig, onbeschrijflijk. Ik hield me in, maar mijn lichaam nam het over. Het wist zelf wat het moest doen. Ik had nergens controle over, ik liet haar gewoon ter wereld komen. Ik merkte dat ik “Woooooww!!!” zei toen ik voelde hoe mijn lichaam ddat deed, uit zichzelf duwde en deze prachtige baby uit mijn baarmoeder duwde.
Ik pak haar vast en trek haar uit het water. Ik kan het niet geloven. Daar is ze, in mijn armen. In goede gezondheid. Een klein huiltje, dan grijpt ze al naar mijn borst en in dat zwevende moment wist ik het. Ik wist dat ik krachtig was. Dat mijn lichaam het wist. Dat alles wat me eerder was verteld slechts een rookgordijn was.
Wat een wonder! Ik was net bevallen in volle bewustzijn, in volle kracht. Een bevalling die het tegenovergestelde was van mijn eerste. Een geboorte waarin ik actrice was, waarin ik gerespecteerd werd, waarin ik mezelf was. Deze geboorte transformeerde me. Het liet me zien dat ik tot veel meer in staat was dan ik ooit had geloofd. Dat mijn lichaam krachtig was, dat mijn geest stormen kon doorstaan en er sterker uit tevoorschijn kon komen.
Ik denk nog vaak terug aan wat ik te horen kreeg na mijn eerste bevalling: “Het is niet de bedoeling dat je op een natuurlijke manier bevalt.” Vandaag weet ik dat dat niet waar was. Ik ben gemaakt om te bevallen. Zoals alle vrouwen. En dat is een wetenschap die niemand me ooit zal kunnen afnemen.
Nog één ding, LUISTER NAAR JEZELF en VERTROUW JEZELF!!!!