Liebster Jonne Paul,
Nu ben je al bijna vier weken bij ons. Je kwam zo onverwacht, snel en plotseling. Drie weken te vroeg,maar we waren helemaal klaar om jou te verwelkomen. Juist drie weken voor je geboorte ben ik gestopt met werken en zijn we van Duitsland naar België verhuisd. De opvolging tijdens de zwangerschap gebeurde met een vroedvrouwenteam in Duitsland in samenwerking met mijn gynaecoloog in Duitsland. Haar zagen wij voor de drie trimester echo’s. Tijdens de zwangerschap kwamen we al regelmatig voor een week vanwege het werk van jou Papa naar België en werden wij in deze tijd ook al door Alinoë, onze vroedvrouw in België, opgevolgd. Zij ging jouw geboorte in België begeleiden en ook onze vroedvrouw aan huis zijn na de geboorte. Wat een fijn gevoel om haar al tijdens de zwangerschap zo goed te leren kennen.
Drie weken voor jouw uitgerekende datum rond 6 uur ‘s avonds, waren we net klaar met alles uit te pakken van onze verhuis en ook al begonnen de vriezers te vullen met wat maaltijden voor na je geboorte, kwam Alinoë op het eerste bezoek aan huis. Ze ging kijken of we alles in huis hadden voor de geplande thuisgeboorte en bracht ons het opblaasbare bevalbad (want vanaf week 37, mocht het allemaal thuis gebeuren). Ik weet nog dat ik net was begonnen een lekkere curry te maken voor het avondeten toen de deurbel ging. Ik keek erg uit naar dit moment. Ik wilde toch wel haar bevestiging dat inderdaad alles ok was en wij ook echt alles klaar hadden voor jou komst. Ze bleef bijna twee uur, we kletsten over alles en nog wat en natuurlijk luisterden we ook nog even naar jouw haartje. Wat een fijn moment was dit toch. We grapten nog dat als de geboorte nu al zou beginnen, ik toch maar beter nog zeker tot 12 uur (week 37) mijn benen samenknijpen. Anders moesten we naar het ziekenhuis vanwege een vroeggeboorte. Ook zei Alinoë dat je nog redelijk hoog zat en dat het zeker nog enkele weken zou duren voordat je geboren werd. Ze vertelde me ook dat ik maar beter geen chocolade meer ging eten, omdat je toch al wat groot was. Oh nee, dacht ik. Ik snoep toch zo graag. Hoe gaat dat nu nog 3 of 4 weken lukken.
Toen zij rond 8 uur vertrokken was kookten Papa en ik nog en aten we onze kikkererwten curry. Ik voelde me klaar en was erg blij dat Alinoë alles ok vond en we dus eigenlijk niets meer nodig hadden voor de thuisbevalling. Ze zei nog wel dat we in de komende dagen best nog eens dat bad gingen opbouwen om het al eens gedaan te hebben en ook om te zien dat alles aanwezig was. Na het eten werd ik plots heel erg misselijk en moest ik plots overgeven. Ik besloot om mij maar een beetje neer te leggen en dacht dat waarschijnlijk iets uit de curry niet helemaal goed was. Toen ik neer lag begon ik ook hevige menstruatiepijn te krijgen en verloor ik vocht, wat later bleek vruchtwater te zijn. Ik wisselde constant mijn onderbroeken en Papa liep letterlijk met een dweil achter me aan. Ik was nog steeds overtuigd dat dit allemaal niets met de geboorte te maken had en ik gewoon ziek was geworden door alle aanspanningen van de laatste weken.
Gelukkig had je Papa het wel al door en vertelde me op gegeven moment dat ik maar beter ging stoppen met constant mijn onderbroekjes te wisselen. Papa probeerde ook om de weeën te timen, maar de pijn bleef gewoon constant. Ik kon niet echt zitten of liggen en voelde mij het beste om van een raam naar het andere in onze bovenkamer te stappen. Dit werkte goed voor mij. Rond 10 belde Papa dan toch maar Alinoë, die kon dit niet geloven, ze was toch nog maar twee uur geleden bij ons vertrokken, maar ze zei dat ze ging afkomen. De exacte timing heb ik niet meer zo goed in herinnering. Ik bleef stappen en puffen. Ik was echt helemaal in mijn bubbel. Papa en Alinoë begonnen beneden het bevalbad op te bouwen en ik kon gewoon mijn ding verder doen. Dat dit echt ging doorzetten geloofde ik nog steeds niet. Je papa en Alinoë wisselden elkaar af om af en toe eens bij mij te komen kijken en om te zien dat nog alles ok was. Ik weet nog hoe Papa je glimlachend op de trap naar boven stond, me aan keek en zei, “dit is het, liefje”. Ik was verbaasd, hoe hij hiervan al zo zeker is. Ik had pijn en wilde gewoon met rust gelaten worden. Een andere keer stond hij in mijn “looppad” om te vragen hoe het met mij was. Ik gilde in het Duits naar hem “aus dem weg” (ga uit mijn weg). Arme papa. Maar ik was echt in mijn bubbel, dacht aan niets en concentreerde me op ademhaling en mijn stappen.
Toen het bad klaar was, kwam ik naar beneden. Ik ging meteen in bad. Maar kwam er snel weer uit omdat het toch nog iets te warm was. Ik stapte buiten het bad weer op en af. Op gegeven moment riep ik in het Duits dat ik dit echt niet meer aan kon. Ik ging terug in bad en Alinoë vroeg of ze een keer naar het hartje mocht luisteren en mocht voelen hoeveel ontsluiting ik al had. Zo leuk om dat hartje nog eens zo te horen. Ik gaf toestemming om mijn ontsluiting te voelen. “2 centimeter” het was inmiddels ongeveer 1 uur ‘s nachts. Ik dacht voor mezelf: dit kan niet. Dit ga ik niet meer volhouden. We hoorden tijdens de zwangerschap zoiets als 1cm per uur bij een eerste zwangerschap.
Dus moest ik hier nog 8 uur verder doen? Alinoë stelde voor om wat homeopathische middelen te gaan halen, die ze thuis was vergeten om mijn pijn een beetje te verminderen (ze woont een 10-tal minuten van ons dus ze zou ten laatste 20 tot 30 min later terug zijn). Ik stapte terug het bad in en toen ze weg was kwamen de weeën regelmatiger. Ik kon tussendoor echt ontspannen en viel bij elke weeënpauze in papa’s armen, die buiten het badje zat, even in slaap. Ik weet nog dat hij dingen tegen mij zei of vroeg maar ik kon niet antwoorden. Ik voelde me zo ontspannen en helemaal in mijn eigen wereld. Alles liep een beetje slow motion en tegelijkertijd ging alles heel vlot.
De deurbel ging en papa liep naar beneden om open te doen. Ik voelde een enorme drang om te persen. Ik hoorde Alinoë beneden aan papa vragen: “is ze al aan het persen?”. Ik kon het niet tegenhouden. Ik perste met alle kracht. Weer een pauze. Alinoë kwam naar boven hoorde nog even naar jouw hartslag en voelde nog eens mijn ontsluiting: 8 centimeter! Hoe was dit mogelijk? In amper 40 minuten was ik van 2 naar 8 centimeter gegaan. Alinoë belde haar collega Kitty die als tweede vroedvrouw klaar stond om de geboorte te begeleiden. Nog enkele keren persen en hier was je dan in één pers kwam je van kop tot teen eruit. Jij gleed onder water direct in mijn handen terecht. Wat een wonder.
Ik trok je boven het water en dit gevoel kan ik niet eens in woorden vatten. Ik keek je aan en dacht nog wel dat je enorm op papa lijkt. Iemand gaf me een handdoek en ik hield je heel dicht bij mij. Je was een jongetje, wij wisten het ervoren nog niet:
Jonne Paul je bent om 2.48 uur op 11 oktober 2022 exact op 37 weken zwangerschap bij ons in de living geboren.
Ik bleef nog kort in het water zitten met jou maar kwam enkele minuten later eruit en ging op de zetel liggen om daar mijn placenta te baren. Je bleef de hele tijd bij mij. Papa en Alinoë steunden mij om uit het bad te komen en hielpen mij bij het afdrogen. Toen ik op de zetel lag, kwam Kitty onze tweede vroedvrouw binnen. Wat een lieve madame. En goed dat ze nog kwam. Ik moest genaaid worden en had ook nog stukken placenta in me. Hier waren Alinoë en Kitty een goed team. Jij bleef bij mij en papa gezellig op de zetel en begon al de eerste keer te drinken, terwijl ze met mij bezig waren. Als ik helemaal klaar was, hebben we jou samen met Alinoë gewogen en uiteindelijk van jouw placenta gescheiden. Papa mocht jouw navelstreng doorsnijden. Het was inmiddels al rond zes uur. Alinoë ging dan nog enkele uren boven bij ons op bed slapen, terwijl wij gezellig met z’n drieën konden knuffelen. Wat een fijn gevoel zo met ons kleine gezinnetje, bij ons thuis op de zetel en onze vroedvrouw zo dichtbij.
We waren gelukkig en trots. Wat een wonder was dit toch allemaal.