Donderdag 12/12/2024. Het was een stille, koude nacht, ergens rond 3 uur ’s ochtends. Alles in huis sliep, behalve ik. Een scherpe rugpijn en lichte krampen wekten me uit mijn droomloze slaap. Het was niet helemaal onverwacht. De dag ervoor had ik mezelf geen moment rust gegund, vastberaden om de tijd te doden terwijl ik vol verlangen uitkeek naar de ontmoeting met mijn dochter. Bijna 41 weken droeg ik haar al bij me, en het wachten leek eindeloos.
De dag ervoor
De dag ervoor had ik nog een wandeling gemaakt naar de plantenwinkel om een kerstroos te halen. Alsof dat nog niet genoeg was, stond ik later die dag op een ladder om de ramen en deur schoon te maken. Zelfs het voetpad had ik nog van zand ontdaan, achtergebleven na wegenwerken. Nu voelde ik de gevolgen van die koppige drift in mijn rug en spieren.
De eerste tekenen
Tegen 4 uur gaf ik het op om nog verder te proberen slapen. Ik kroop uit bed en sloop naar beneden, waar ik me over een creatieve impuls boog: schattige wollen pomponnetjes naaien op een rompertje. Creatief bezig zijn was de afgelopen weken mijn redding geweest. Maar terwijl ik aan het naaien was, begonnen de krampen zich op een nieuwe manier te gedragen. Het waren geen willekeurige prikkels meer, maar golven, langzaam opkomend en weer wegebbend. Ik besloot een app te installeren om ze te timen.
Rond 6 uur stuurde ik Katrien, mijn vroedvrouw, een berichtje om haar op de hoogte te brengen. Samen met Sam, mijn partner, besloot ik wat frisse lucht te halen en een brood te kopen bij de buurtsupermarkt. We stapten ook de viswinkel binnen, maar midden in een bestelling overviel me de warmte van een golf. Thuis merkte ik iets bijzonders op: een grote slijmprop met een vleugje bloed. Katrien stelde me gerust: “Dat is je mooie slijmprop.” Haar luchtige toon bracht me aan het lachen.
Het tij keert
De ochtend kabbelde verder, de golven leken te zijn stilgevallen, en ik voelde me fit genoeg om pannenkoeken te bakken. Maar tegen 16 uur keerde het tij. De krampen, nu onmiskenbaar golven, kwamen terug, veel intenser dan eerder. Boven aan de trap overviel een golf me zo krachtig dat ik moest hurken om hem op te vangen. Ik wist meteen dat het tijd was om Katrien te bellen.
Sam begon intussen het geboortebad op te zetten. “Nog niet vullen,” vroeg ik hem, in de waan dat er nog genoeg tijd was. Maar zodra ik de trap weer afdaalde, vroeg ik hem alsnog haast te maken. De golven namen plotseling razendsnel toe in tempo en intensiteit. Het voelde alsof een trein aan snelheid won, zonder dat ik kon uitstappen. Rond 16u40 stapte ik in het warme water van het bad. De verlichting was onmiddellijk.
Mijn bubbel
Rond 17 uur komen Katrien en Yentl aan. Maar ik zit al diep in mijn eigen bubbel. Mijn lichaam neemt het over. Toch vraag ik aan Katrien om mijn ontsluiting te meten. Ze laat me weten dat ik al op vijf centimeter zit. Dat nieuws geeft me motivatie.
Rond 22 uur begon het gevoel langzaam op te bouwen. Een onmiskenbare aandrang. Katrien stelde voor even uit het water te komen. Eenmaal op het toilet overviel me een oncontroleerbare drang om te persen. We bleven even daar zitten, Sam en ik, terwijl de golven van druk kwamen en gingen. Terug in het bad voelde ik me meteen weer opgenomen in mijn eigen wereld.
De laatste fase
Ambre, de tweede vroedvrouw, stelde voor een andere positie aan te nemen. Langzaam bracht ik mijn lichaam in beweging. En toen, plots, werd het anders. De druk in mijn bekken groeide aan tot een golf die mijn hele lichaam overspoelde. Mijn stem vond vanzelf een lage, diepe toon, een kreun die ergens uit mijn kern leek te komen. Samen kreunden en neurieden we zonder woorden, en elke klank gaf me meer moed, meer vastberadenheid.
Met elke pers voelde ik haar dichterbij komen. Plots voelde ik een immense spanning en wist ik: dit is het moment. 23u24. Daar was Pina. Het eerste wat ik zag, waren haar voetjes. Amber en Katrien reageerden direct op de stoelgang in het vruchtwater en gaven haar snel in mijn armen. Ik drukte haar meteen dicht tegen mijn borst. Het voelde als een droom, maar tegelijkertijd als de mooiste werkelijkheid.
Het onverwachte einde
Ondanks de magie van haar geboorte verliep de nageboorte anders dan verwacht. De placenta wilde niet loslaten. Na meerdere pogingen en medicatie bleek een ziekenhuisingreep onvermijdelijk. Om 1:40 arriveerde de ambulance. Het was niet hoe ik het me had voorgesteld, maar soms schrijft het leven zijn eigen verhaal.
Ondanks de onverwachte wending bleef de geboorte van mijn dochter een onvergetelijke ervaring. De warmte van ons thuis, de liefde van de mensen om mij heen en de kracht van het moment zelf overstraalden alles. Het was een geschenk: het mooiste dat ik haar kon geven – een veilige en warme landing.
