Het verhaal van Lemmy begint eigenlijk bij de geboorte van zijn grote zus. Billie werd in november 2021 geboren op 35 weken zwangerschap in een ziekenhuis waar toen nog veel corona regels golden. Hoewel Billie (volgens de boekjes) vlot ter wereld kwam en het als prematuur goed deed, maakte de bevalling een grote indruk op mij. Ik was er niet klaar voor en het voelde alsof het hele gebeuren mij overkwam. Alsof ik vanuit een hoek in de kamer naar mezelf zat te kijken, die het paniekerig uitschreeuwde onder de koele verlichting met veel te veel vreemde ogen en vreemde handen op en aan mijn lijf. De herinnering is incompleet en bevat veel zwarte gaten. Ik zou niet kunnen zeggen hoe lang dat kleine, nieuwe lichaampje op mijn borst heeft gelegen, maar het was zeker en vast te kort. Toen verdwenen jullie, mijn bekenden in dit grote onbekende ziekenhuis, en bleef ik alleen achter in de kamer. Mijn man Marco volgde Billie naar de afdeling neonatologie en even later werd aan mijn doula Alexandra gevraagd om te vertrekken toen er, tussen de kleine opening in de deur, een positief resultaat van mijn corona test werd meegedeeld. Er volgden tien dagen isolatie, mondmaskers en blauwe pakken. Hoewel mijn gezinnetje net gegroeid was, had ik me in mijn hele leven nog nooit zo eenzaam en alleen gevoeld. In die eerste prille weken werd al een zaadje gepland: dit zou toch anders moeten voelen, dit zou toch anders moeten kunnen? De start met Billie verliep niet zoals ik had verwacht en ik had tijd nodig om dit een plaatsje te geven. Anderhalf jaar later werd de wens voor een tweede kindje groter en groter. En met nieuwe (zelf)kennis gingen we het avontuur weer aan.
Intussen had ik fijne nieuwe mama-vriendinnen gemaakt, offline én online, waarvan ik hele mooie verhalen had gehoord over La Madrugada. Ik had ook heel wat podcasts geluisterd en was zo op het verhaal gekomen van een mama die sprak over haar ervaring met een geboortehuis. Toen Tom via de instagram van La Madrugada bekendmaakte dat zijn grote project geboortehuis ‘De Kaardebol’ binnenkort klaar zou zijn, viel voor mij de puzzel in elkaar. Dit leek me echt iets voor mij. Maar eerst en vooral wou ik voelen of er een klik was met het team van La Madrugada alvorens we met hen dit pad zouden gaan bewandelen. Nog voor ik zwanger was ging ik langs voor een gesprekje. Er werd geluisterd naar mijn verhaal, mijn wensen, mijn angsten,… Het voelde als thuiskomen in een warm nestje. Enkele maanden later ging ik opnieuw langs in de praktijk met het prille nieuws van onze tweede zwangerschap, klaar om deze keer alles bewust te beleven met de beste zorg rond mij.
De zwangerschap verliep goed maar toch voelde ik me af en toe angstig. Rond 20 weken kreeg ik opnieuw corona, met harde buiken als gevolg. Na de vroeggeboorte van Billie was het soms lastig om mijn lichaam te vertrouwen. Ook de boodschap dat Lemmy op 35 weken nog steeds in stuit lag, deed ons geboortehuis plan even wankelen. Met de mentale steun van mijn doula en alle vroedvrouwen die ik die periode sprak bij La Madrugada, bleef ik vertrouwen op een goede afloop, hoe die er ook zou uitzien. Ik werd goed geïnformeerd over mijn opties bij een (vaginale) stuitbevalling en we besloten dat de baby niet koste wat kost moest draaien, maar ik vooral zou proberen rust vinden in het loslaten van controle. Een weekje later voelde ik beweging en zo haalde ik twee belangrijke mijlpalen voor mezelf: Lemmy was in een goede positie gedraaid en met de 37 weken in zicht was er geen sprake meer van risico op vroeggeboorte. Het vertrouwen in mijn lichaam groeide, ik koesterde mijn bolle zwangere buik en keerde in mijn bubbel om me voor te bereiden op een fijne bevalling. Enkele weken terug volgden we de hypnobirthing cursus ‘In Verwachting’ bij La Madrugada en sindsdien ging ik aan de slag met oefeningen, meditaties en affirmaties. Ik maakte een playlist, creëerde een visionboard, verzamelde spullen voor een altaartje en drukte foto’s af van familie en vrienden die me zouden doen herinneren aan mijn allerbelangrijkste wens voor deze geboorte en kraamperiode: me gedragen, geliefd en gezien voelen. Met de kennis dat het verloop van een bevalling onvoorspelbaar blijft, vond ik rust in eender welke uitkomst, zolang ik het gevoel zou hebben dat ik als mama gezien zou worden in mijn kracht en recht om zelf beslissingen te nemen. Dat zat volledig goed bij het geboorteteam van La Madrugada in samenwerking met Pacha Mama.
Tegen al mijn verwachtingen in verstreken de dagen en passeerde mijn uitgerekende datum, zonder signalen dat de bevalling voor direct zou zijn. Plots zat ik in het andere uiterste, hopend dat er toch stilaan iets zou beginnen rommelen voor die deadline van 42 weken. Ik voelde zelf veel vertrouwen in de timing van mijn baby: Als hij nu nog niet wil komen, dan is hij daar nog niet klaar voor. Dokters en ziekenhuispersoneel denken daar vaak anders over. Hoewel ik duidelijk mijn wensen had gecommuniceerd naar mijn gynaecologe, voelde ik toch dat de woorden ‘monitor’, ‘standaard procedure’ en ‘inleiding’ me erg onrustig maakten. Daarnaast begon mijn omgeving nieuwsgierig te worden. De people-pleaser in mij voelde zich aangesproken en wilde zich bijna excuseren voor de dagen overtijd. Ik communiceerde dat ik wat meer in mijn bubbel zou kruipen. Dit zouden de laatste dagen zijn dat mijn baby’tje het aller dichtst bij mij leeft, veilig in mijn buik, en ik was er misschien zelf nog niet helemaal klaar voor om dat weer los te laten.
Dat net die mentale overgave een grote rol zou spelen tijdens mijn bevalling, had ik niet helemaal zien aankomen. Zo blij en opgelucht dat ik was dat ik zaterdagavond eindelijk iets begon te voelen dat op een contractie leek, zo angstig en verdrietig werd ik ook dat dit het einde betekende van een heel mooi hoofdstuk. Heel wat verschillende emoties gingen door me heen terwijl ik die avond, na een telefoontje met vroedvrouw Anna van wacht, om 23u in bed kroop naast Marco. Ik wist dat het belangrijk was om nog zoveel mogelijk te rusten zolang dat lukte. Om 4u was stil in bed blijven liggen niet zo comfortabel meer en stond ik op om te douchen. Ik voelde ongeveer om de 10 minuten een samentrekking die ik goed kon opvangen onder het warme water. Het was heerlijk rustig in huis want Marco en Billie sliepen nog. Samen met onze kat legde ik mij in de zetel met een hypnobirthing meditatie op de achtergrond. Met het toenemen van de golven, nam mijn twijfel af: Het werd duidelijk, ik herkende dit, het is begonnen. Om 6u besloot ik mijn mama op te bellen. Hoewel er nog steeds 10 minuten tussen zat, vond ik het toch een fijn idee dat ze alvast hier zou zijn om Billie op te vangen. Ze moest een uurtje rijden en deze keer wou ik vooral minder haast dan bij mijn vorige bevalling. Die haast bleek voor het eerste deel van de dag zeker nog niet nodig.
Twijfelend belde ik om 7u30 vroedvrouw Anna weer op. Er waren intussen enkele uren verstreken maar toch had ik het gevoel dat de samentrekkingen niet erg waren opgeschoten in tijd of kracht. Ze stelde me gerust en we spraken af dat we rustig alles zouden inpakken om naar het geboortehuis te vertrekken. We moesten namelijk nog even rijden en de rit zou aangenamer zijn wanneer ik nog niet in actieve arbeid was. Ik belde ook even met mijn doula. We spraken over de moeilijkheid om de start van een bevalling in te schatten, dat ik ook niemand ‘voor niets’ zou willen ‘lastig vallen’. Stel je voor dat ik een heel geboorte team zou optrommelen en alles weer zou stilvallen. Ik worstelde met een gevoel van schaamte en vond het moeilijk om mijn plek te durven innemen. Zelfs op de dag dat ik mijn kindje ter wereld zou brengen, het meest krachtige moment in mijn leven, wilde ik mezelf klein maken. We spraken af dat ik en Marco zouden vertrekken naar het geboortehuis en haar verder op de hoogte zouden houden. Op dit moment kon ik de golven met een diepe ademhaling opvangen en hoefde ik nog geen beroep te doen op alle oefeningen en kennis van Alexandra. We pakten in en maakten ons klaar voor vertrek. Billie vond het helemaal niet erg om een dagje met omi te spelen, maar mijn mamahart vond het afscheid moeilijk. Mijn peuter wist natuurlijk niet wat ik wist: dat alles vanaf nu zou veranderen.
Rond 10 uur kwamen we aan in Borsbeek. We wandelden over het kronkelende pad tussen het groen naar de ingang en met elke stap die ik zette, verdween de tikkende klok naar de achtergrond. Wat een oase van rust, wat een heerlijke plek. Het voelde alsof we aangekomen waren in ons vakantiehuisje waar we zouden gaan genieten van een ontspannende reis. Anna heette me welkom met een deugddoende voetmassage en ik vertelde ondertussen over de verschillende emoties die ik die ochtend al had gevoeld. Omdat ik zo vlot kon vertellen, was het ook voor Anna duidelijk dat de golven nog niet zo intens waren. Dat veranderde even toen ik samen met Marco de ruimte aan het versieren was met onze slingers, affirmatiekaarten en foto’s. Het in beweging blijven zorgde voor een kortere tijd tussen de samentrekkingen en hoopvol bedacht ik mij dat de omgeving van het geboortehuis mij stilaan dichter bij mijn baby bracht. Ik besloot in bad te gaan om de natuurlijke oxytocine zijn werk te laten doen maar helaas voelde ik bijna niets meer. Het op en neer gaan was verwarrend en ik begon weer aan mezelf te twijfelen. Ik schommelde tussen een intens verlangen om onze jongen eindelijk te mogen ontmoeten, en een grote angst voor de verandering die ons te wachten stond. Was ik het zelf aan het tegenhouden? Moest ik een mentale brug oversteken en durven loslaten? Anna stelde voor om even naar buiten te gaan en dat klonk als een goed idee. We keken door het grote raam uit op een mooie groene omgeving in het zonnetje en wat frisse buitenlucht zou ons goed doen. We wandelden wel een uur op de prachtige wandelpaden van het fort en eindigden onze wandeling over het kerkhof. We lachten over hoe het einde en het begin van het leven zo wel heel dicht bij elkaar kwamen.
Ik voelde me ontspannen en op de terugweg naar het geboortehuis moest ik eindelijk stevige contracties wegblazen die om de 5 minuten kwamen. Met goede moed weer aangekomen in het geboortehuis, besloten we enkele houdingen aan te nemen op het bed zodat Marco mijn buik en heupen kon ondersteunen met de rebozo doek. De zachte, schuddende bewegingen deden mij ontspannen tussen de samentrekkingen en we hoopten dat we zo het hoofdje van Lemmy in een ideale ligging zouden kunnen begeleiden. Helaas bereikten we weer het omgekeerde effect. Met het stilvallen van de fysieke golven, volgde er een mentale golf van tranen. Wat een uitdaging om me te moeten overgeven aan het verloop (en het stilvallen) van deze bevalling. We probeerden nog een homeopathische weg die Anna ons voorstelde, maar in de late namiddag kwamen we uiteindelijk toch tot het gesprek of het niet beter was om terug even naar huis te gaan. “Dan kan je Billie nog even knuffelen”, zei Anna, en de tranen rolden over mijn wangen. Het raakte me dieper dan ik verwacht had en voelde dat dit misschien was wat ik nodig had. We besloten dat we zouden vertrekken maar eerst stemde ik toe met een intern onderzoek zodat Anna de positie van het hoofdje kon voelen. Zo konden we misschien achterhalen waarom de arbeid niet verder op gang kwam. Tegen al onze verwachtingen in vertelde ze mij dat ik op dat moment 5 cm ontsluiting had. De afgelopen uren had mijn lichaam dus wel hard gewerkt om Lemmy dichter bij ons te brengen. Omdat ik op dat moment bijna niets meer voelde, besloten we dat ik toch even tot bij mijn ouders zou gaan om Billie te zien. We zouden contact houden en bij opkomende golven terug naar het geboortehuis komen. Dat gebeurde plots sneller dan verwacht! Op de heenweg voelde ik opnieuw samentrekkingen en eens aangekomen moest ik bewust mijn ademhaling sturen om de 5 minuten. Ik gaf mijn lieve Billie een dikke knuffel en zoen en legde haar uit dat mama en papa even iets kwamen eten en dan weer moesten vertrekken. Dat vond ze allemaal geen probleem. Dus met een broodje in de hand wuifde ik haar weer uit en stapte in de auto. Intussen begon het buiten te stormen en we lachten: typisch voor mij, met een voorliefde voor herfstweer, om door de storm van weer, wind en golven weer naar het geboortehuis te haasten. Om 17u10 kwamen we bijna gelijktijdig toe met vroedvrouw Anna en doula Alexandra die we onderweg hadden verwittigd.
Lichten werden gedimd, zachte muziek en zachte stemmen klonken rond mij heen, ik voelde sterke armen ondersteunen en zachte handen strelen. Hoewel mijn lichaam zich sterk aan het inspannen was, voelde ik in kleine momenten een hele fijne ontspanning. Alsof er een warm dekentje over mij werd gelegd en alle zorgen van de wereld verdwenen. Ik voelde sokken die over mijn voeten werden geschoven. Op dat moment zat ik zo in mijn eigen bubbel dat ik niet meer wist welke handen van wie waren, maar het ietwat klungelig trekken aan de sokken deed mij denken aan de voetjes van Billie. Een glimlach kwam op: dit waren de handen van Marco. Plots werd ik overvallen door een sterk duwend gevoel. Oei, toch nog even naar de wc? Dit kan toch geen persdrang zijn? De snelheid overviel me een beetje en ik bewoog me al snel weer van de wc naar het bad. Anna had ondertussen het bad laten vullen want in mijn geboortewensen stond dat ik graag water als pijnstilling wou uitproberen en eventueel in bad wou bevallen. Aan de rand van het bad voelde ik een oergevoel overnemen en ik kreunde diep mee met de duwende kracht tussen mijn benen. Ik hoorde de stem van mijn doula me toespreken. Dat ik het zo goed deed, dat ik prachtig was.
Op voorhand had ik aangegeven dat ik vooral haar aanmoediging zou nodig hebben tijdens de transitiefase. De sokken gingen weer uit. Ik stapte het bad in en zei dat ik het gevoel had dat ik moest meepersen, niet wetende dat ik dat eigenlijk net al had gedaan bij de vorige perswee. Ik deed wat mijn lijf me vertelde, maakte plaats, maakte geluid en liet me begeleiden in het zoeken naar het hoofdje. Dit moment, wat ze als ‘the ring of fire’ omschrijven, was het meest intense gevoel dat ik ooit al had ervaren. Zo anders dan bij de geboorte van Billie, kon ik nu heel bewust in deze ervaring blijven en erop vertrouwen dat dit nodig was om mijn zoontje bij ons te brengen. Marco had zich achter mij gezet en maakte contact met zijn hand. Zo wist ik dat hij bij me was. Mijn ogen vielen op het visionboard dat recht tegenover mij op de badrand stond. Centraal las ik de woorden “mijn hart is kalm, ik kan alles aan”. Als een mantra herhaalde deze zin zich in mijn hoofd tijdens de tijd die stil leek te staan net voor Lemmy werd geboren. Met mijn hand begeleidde ik zelf zijn kleine hoofdje in het water en onder het toeziende oog van Anna kwam ook de rest van zijn lijfje. Het bad was nog niet zo hoog gevuld dus werd Lemmy door Anna goed onder water gehouden tijdens zijn geboorte. Toen ik zijn kleine lijfje op mijn borst voelde, zuchtte ik “mijn baby’tje, je bent er al”. Op dat moment, met 18u25 op de klok, was ik het verloop van de lange dag even helemaal vergeten. Van achter haar camera lachte Alexandra ons toe. “Zo mooi”, zei ze en dat was het inderdaad.
Het golden hour was ingegaan en ik voelde me landen op die roze wolk. De ruimte voelde rustig en kalm. Er brandden kaarsjes rond ons en er werden doeken over ons gelegd. Tom kwam het geboortehuis binnen en leek verrast dat Lemmy al geboren was. Opeens besefte ik hoe fijn het was om iedereen te zien glimlachen naar ons terwijl we gefeliciteerd werden met de geboorte van ons tweede kindje. Ook dat detail was nieuw voor ons na een eerste bevalling in het ziekenhuis met mondmaskers. Dit klopte zoveel meer en ik was dankbaar dat ik dit mocht meemaken, mijn droombevalling. We verhuisden van het bad naar het bed. Marco kwam naast me liggen en Lemmy zocht zijn weg naar mijn borst. Voor ik het helemaal besefte lag mijn pasgeboren baby aan mijn borst te drinken. Dat wilde ik deze keer zo graag. Wat een bijzonder moment.
Hoewel de oxytocine rijkelijk aan het stromen was, leek de placenta niet direct te komen. Toch heb ik op geen enkel moment zorgen of angst gevoeld. Iedereen bleef rustig en Tom bracht de baarkruk om de zwaartekracht een handje te laten helpen. Met Lemmy drinkend aan de borst nam ik plaats op mijn ‘troon’ waar mijn doula me kroonde met de bloemenkrans die ik van mijn vriendinnen gekregen had. Tom en Anna keken wat er nodig was en trokken zachtjes mee. Even later was de nageboorte afgerond en mijn eindbestemming van deze reis was bereikt. Ik mocht mezelf nu voor de tweede keer mama noemen en oh wat voelde dat goed. Waarom was ik hier zo bang voor? De liefde voor Lemmy stroomde alsof het nooit anders was geweest.