De kracht van niets-doen
‘Power!!!’ dat is het woord dat bij me opkomt als ik terug ga naar die moment in de schemeravond in een Brussels appartement, in ‘putteke’ stad. Over de omstandigheden die niet waren zoals op voorhand gepland en gewenst, over vastzitten in mijn auto in de avondspits, de spanning van de zoektocht naar een parkeerplaats om daarna door het volk dat door de stad kuierde mijn weg te banen, en over de onzekerheid en spanning die mijn lieve jonge collega moest doorstaan toen ik er nog niet was wil ik het hier niet hebben. De kracht van deze geboorte is wat me zo vervuld heeft.
Toen ik toe kwam was de ruime, open woonkamer gevuld door haar vrije bewegen, haar uiten van hevige weeën, haar besef dat ze weldra haar kind zou baren. De vliezen braken met een overtuigende splash en haar kindje zakte erachter aan tot op de bekkenbodem. Ze riep, ze voelde duwen, ze zong een lied in haar eigen taal en dat allemaal tegelijk. Vol overgave liet ze zich door de weeëngolven overspoelen en legde ze zich neer bij een thuisgeboorte op het moment dat ik zei dat we niet meer zouden vertrekken naar het ziekenhuis. Zij vond haar plekje midden in de woonkamer, en ik vond dat van mij naast haar. Rustig zette ik me op de grond, deed handschoenen aan, luisterde naar bemoedigende harttoontjes en wist: niets anders kan ik nu doen dan hier en nu zitten, rust bieden om aan vast te houden, en het kindje laten komen, op haar en haar ritme; het teamwerk van moeder en dochter als baareenheid. Ze wilde ergens aan kunnen hangen, en we vonden een stevige stoel die haar veel steun gaf om diep door te hurken en vanzelf te persen. Eveneens vanzelf stond ze soms recht en strekte haar benen, om dan weer te hurken en te neuriën, te persen en te brommen. Het ging allemaal in 1 grote beweging vanzelf.
Haar partner ijsbeerde wat rond en keek nors. Ik wenste me dichtere aanwezigheid van hem bij vrouw en kind, alsof hij nog een energielek was daar in het midden van de kamer. Toen ik hem vroeg of hij mee zijn dochter wilde opvangen knikte hij tot mijn verbazing overtuigend van ‘ja!’. Vanaf toen week hij niet meer van dat middelpunt van hun nest en legde zich zo dicht hij kon bij het steeds meer zichtbare hoofdje. Zijn hand kwam overtuigend mee als ik vroeg om het uit te strekken, en hij was de eerste die het hoofdje liefdevol bedekte met zijn verwelkomende vingers. Wat volgde was een geboorte die vanzelf ging in één soepele beweging van aaneengeschakelde stapjes: het hoofdje ‘sneed door’ bij de volgende wee waarop er even adempauze was voor de mama en ze op mijn vraag vlot haar rechter been optilde en haar voet plat neerzette op de grond. Vervolgens kwam de volgende wee en maakte dochterlief mooi een draai met haar hoofdje terwijl de schoudertjes onder het schaambot tevoorschijn kwamen en met een kleine aanmoediging van mij hun weg verder naar buiten vonden. De barende liet haar dochter de wereld inglijden vol vreugdekreten terwijl haar man overtuigd en krachtig in zijn concentratie en stilzwijgen, hun dochter aanpakte en aan haar gaf. Uitbundige vreugde vulde de kamer, samen met de eerst schreeuw van een groot meisje.
Ook in mij voelde ik iets krachtigs op dat moment, en het is alsof het me niet meer losgelaten heeft sindsdien. Dit kindje was groot geschat, en haar oudere zusje was ook groot waardoor ze met haar schoudertjes niet zo gemakkelijk werd geboren, de bezorgdheid voor een herhaling daarvan droeg ik daarnet nog in stilte, zittend naast de barende en rust biedend. Maar het ‘weten’ dat in dit soort situaties niets-doen zoveel kracht in zich draagt voelde heel sterk bevestigd door deze bevalling en het vervult me diep. Niets-doen betekent alles aan het proces over te laten, aan de stapjes die Moeder Natuur vanzelf zet als je ze er niet in uitdaagt, als je respecteert dat ze er soms tijd voor nodig heeft. Uiteraard dit alles met alertheid voor het moment waarop Moeder Natuur zelf toont dat ze wél hulp nodig heeft. Wat voel ik een oprechte dankbaarheid voor de MUGarts (t.g.v. omstandigheden ook erbij geroepen door de ambulance die op hun beurt nog voor ik toekwam al was gebeld) die gedurende het hele persen van 20-30min stilletje in een hoekje is blijven zitten en ook van zijn kant alles de tijd gegeven heeft zonder in te grijpen. Dat was zo waardevol en ik ben ervan overtuigd dat het andere interventies heeft vermeden. Persen op commando en uitforceren van de schoudertjes had een slecht kind, te grote bloeding bij de moeder enz. kunnen veroorzaken, en dan hadden we zijn actie nodig gehad. Niets van al dat, enkel maar vreugde, trots en kracht bij de moeder en haar lichaam die ook de placenta zonder problemen baarde en op de koop toe een gaaf perineum bleek te hebben. Ze stond een goed uur later te genieten onder haar douche nadat dochterlief had gedronken en op de borst van papa vredig in slaap gevallen was. Met een krachtige brede lach lieten we het jonge gezin achter aan het begin van de nacht. Buiten baanden we ons een weg doorheen het uitbundige stadsleven dat non-stop doorging, en niemand die wist van welke diep-waardevolle gebeurtenis wij daarbinnen zonet getuige hadden mogen zijn.
Bevalling in het kader WE ARE MIDWIVES – een project van Zwanger in Brussel
WE ARE MIDWIVES is een community van krachtige, gelijkgestemde vroedvrouwen die
ijveren voor inclusieve, toegankelijke en evidence-based geboortezorg waarin keuzevrijheid
centraal staat.De beweging werd opgericht in een context waarin de kennis over, en de praktijk rond de
fysiologie van de bevalling onder druk staan. WE ARE MIDWIVES biedt een beweging terug
naar de kern van de geboortezorg. Als gemeenschap bieden we elkaar steun, delen we
kennis, en staan we samen sterk in een medisch landschap en een politiek beleid dat in
toenemende mate voor verdeeldheid zorgt.
WE ARE MIDWIVES bestaat uit drie onderdelen:
MASTERCLASS: Opleidingsreeks rond vroedvrouwgeleide zorg. 5 workshops over de pijlers
van Midwifery Led Care, plaatsbezoeken, en hands-on informatie over de geboortezorg van
de toekomst. Met deze masterclass word je als vroedvrouw gesterkt in je
vroedvrouwenwerk.COMMUNITY: Beweging van gelijkgestemde vroedvrouwen die ijveren voor een
herwaardering van de fysiologie van de bevalling en voor de autonomie van de vroedvrouw.
Vroedvrouwen (en andere zorgprofessionals) komen er samen bij events en onze
TableTalks.BOOTCAMP: Vroedvrouwen doen in de praktijk van Zwanger in Brussel ervaring op in het
verlenen van continuïteit van zorg. Onder begeleiding assisteren ze vroedvrouwgeleide
bevallingen thuis, in een geboortehuis of een ziekenhuis. Daarnaast worden intervisies en
opleidingen voorzien.