Een roze wolk maakt elke herinnering zacht en troebel, zelfs als het ongelooflijk veel pijn doet. Dochter Frida kwam niet uit zichzelf, ze had een duwtje nodig in de vorm van synthetische oxytocine. Ik wilde het echt niet. Een natuurlijke bevalling stond bovenaan mijn wensenlijst rondom haar geboorte. Maar de dagen verstreken, de uitgerekende datum was al anderhalve week gepasseerd en dus moest er worden ingegrepen. Want dat is nu eenmaal het protocol. Mijn teleurstelling kon ik niet goed onderdrukken; het voelde alsof ik niet in staat was zelfstandig een kind op de wereld te zetten. Bovendien kende ik de verhalen: eenmaal aan de oxy, was een epiduraal vaak onvermijdelijk. Alles wat ik niet wilde, begon nu ineens een reëel scenario te worden.
Fit en uitgeslapen stapten we in alle vroegte in de metro. Ik keek om me heen naar de mensen op weg naar hun werk, naar mijn vriend die nog snel een boterham at, naar de roltrap vol zwerfaval. Het was zo vervreemdend te realiseren dat we vandaag dus gezinsuitbreiding zouden krijgen, terwijl de wereld gewoon doordraaide. We meldden ons bij het ziekenhuis. “Hallo, we komen om te bevallen”, en werden meteen doorgeleid naar een ruime kamer. “Hier is het bad, hier zijn ballen om op te steunen, aan dit klimrek kan je hangen,” zei de vriendelijke stagiaire. Ik moest de neiging onderdrukken om te vragen of het ontbijt inclusief de prijs was, het was alsof we incheckten in een hotel. Amper hadden we onze tassen neergezet of de vroedvrouw kwam binnen. Ze stelde zich niet voor en plaatste meteen een infuus in mijn arm. Bovenaan mijn geboorteplan had gestaan “niet direct een infuus plaatsen”, maar onderhandeling hierover was onmogelijk, want “protocol”. Dat woord zouden we nog vaker horen die dag. Ik voelde de grip op mijn bevalling wegglippen. Het werd erger toen een paar uur later een andere montere vroedvrouw aankwam met de oxytocinezakken. Waar ik gehoopt had maar een kleine dosering nodig te hoeven hebben, waarna mijn lichaam het natuurlijk over zou nemen, had deze dame er heel andere ideeën over: “Eenmaal aan de oxytocine, kom je er niet meer vanaf.” Ze vervolgde: “Inductie is vooruitgang, en “mijn dienst duurt tot 21u”. Ik hoorde haar erachteraan denken dat de baby er voor die tijd toch zeker wel moest zijn.
Alles wat ik niet wilde, gebeurde: een ingeleide bevalling, een vervelend infuus waar ik voortdurend aan bleef haken, een gehaaste geboorte. Nog even en ik kreeg die ellendige epiduraal door m’n strot geduwd, vreesde ik. Terwijl ik in een heerlijk bad zat dat zelfs tot boven mijn dikke buik kwam (nog nooit voelde de temperatuur van water zo perfect aan en nog nooit voelde ik me zo schuldenvrij over het waterverbruik vanwege een tot de nok toe gevuld bad), begon ik te huilen. Daag geboorteplan, dag natuurlijke geboorte, dag controle over de situatie.
We hadden in de weken voorafgaand aan deze dag een cursus hypnobirthing gevolgd. Vele prachtige filmpjes van pijnvrije thuisgeboortes hadden we daarvoor bekeken – met spinnende poezen, oudere kinderen dartelend eromheen, een warm bad met een liefdevolle vroedvrouw die op afstand toekeek terwijl de mama het kind de wereld in zuchtte; het stond ver af van de setting waar ik me in bevond op dat moment. Maar wat we ook geleerd hadden van de cursus, was dat je de situatie moest aanvaarden zoals die zich aandoet. En dus herpakte ik mezelf. “Wil je anders morgen verder met de geboorte?”, opperde onze doula Romy, die inmiddels binnen was gekomen. No way, dacht ik. Ik heb me zo verheugd op deze baby, ik wilde niet morgen weer hetzelfde verhaal. Ineens was ik weer kraakhelder, stapte uit bad en danste op de muziek van Alt-J. Ik had het gevoel zo weer het ziekenhuis uit te kunnen wandelen en de stad in te kunnen gaan. Snel terug naar de mindset bevallen. Ik ging weer terug in bad en de eerste dosis oxy kwam via het infuus mijn lichaam binnen. De contracties begonnen. Het was goed draaglijk; ik hield op de monitor bij of mijn gevoel en de pijn klopten met de pieken van de grafiek. Soms zat er een venijnige wee bij: ik probeerde de pijn over me heen te laten komen, te visualiseren dat mijn lichaam zich opende, wetende dat de pijn weer zou wegtrekken. Alles gebeurde in diepe stilte, met mijn ogen gesloten, het rumoer van de hoofdstad ergens vaag op de achtergrond. Tot ineens de vroedvrouw binnenkwam en zei dat de weeën volgens de monitor afnamen, dus het werd tijd voor een extra dosering. We kwamen in protest: juist die heftigste contracties waren het slechtst zichtbaar op de monitor. Maar veel tijd was er niet, er kwam alweer een nieuwe wee. De vroedvrouw luisterde en verhoogde de dosering niet.
Niet veel later was ik plotseling helder en wakker: ik schreeuwde dat ik wilde persen, de pijn was zoo hevig. “Oh ik wil niet meer”, riep ik uit. Romy en mijn vriend riepen snel de vroedvrouw, ze voelde eens, en zei: “Dat mag. Je hebt 10 cm ontsluiting en mag gaan persen”. Ik was stomverbaasd over de snelheid waarmee de maximale ontsluiting was bereikt. Nu moest ik dat bad nog uit. Ook dat viel me mee, het gebeurde tussen twee persweeën door. Maar die nare banden om mijn buik om de hartslag van de baby en mijn contracties te meten, die moesten weg. Ik riep uit dat ze eraf moesten, ze belemmerden mijn buik. Ik trok ze eraf. En toen ging het snel. Ik lag op bed en voelde de persweeën. Ik duwde en duwde met alle kracht die in me zat, terwijl ik luisterde naar de stem van de vroedvrouw. Het deed pijn, maar minder pijn dan die laatste weeën voorafgaand aan de maximale ontsluiting. Ik zag een sterrenhemel voor mijn stijf gesloten ogen en duwde met alle kracht die ik in me had. De kamer was ondertussen gevuld met een hoop mensen die ik niet zag of voelde. Een stagiaire, twee assistenten, de gyne, vroedvrouw, mijn vriend en doula Romy. Het hoofdje stond, begreep ik. Die notoire Ring of Fire, ik voelde de pijn branden. Nog een wee volgde en iemand die zei dat ik mijn hand naar beneden kon brengen. Ik negeerde de stem. Toen een dwingende stem: je handen naar beneden nu. Eén tel later had ik Frida op mijn buik liggen. Ik had haar zelf uit mijn lijf gehaald. Ze was er: ik voelde een enorme opluchting over zo’n soepele en vlotte bevalling. Trots dat het me gelukt was. Naast me mijn snikkende vriend, apetrots op zijn dochter. Een hechting die vervelend voelde, maar het was allemaal bijzaak. Ze was er, in 4 persweeën….en hoe.
Het was de mooiste onnatuurlijke bevalling die ik me maar kon wensen.