Mijn bevalling.
De meest intense dag van mijn leven.
Ik ben op 2 juni 2020 om 21u06 bevallen van mijn klein wondertje, Cléo. Ik had geen idee dat dit avontuur 22 uur zou duren en van een onfeilbare intensiteit zou zijn.
Picture by Kathleen Van Vaerenbergh
Op 1 juni, na een mooie dag waarbij ik een lang dutje had gedaan in de tuin, voelde ik misschien dat het langverwachte moment eraan kwam. Ik ging ongeveer om 22u30 naar bed. Sinds de ochtend had ik hier en daar een paar knijpbewegingen in mijn onderbuik gevoeld, maar nog steeds niets verontrustends. De pijn begon regelmatiger te komen en nam toe rond 23.00 uur. Ik wist het toen nog niet, maar ik zou van de hele nacht geen oog dicht doen. Op dat moment wilde ik echt mijn dochter ontmoeten. En tegelijkertijd hield ik zo van mijn derde trimester dat ik een vleugje nostalgie voelde bij de gedachte aan het einde ervan.
Gedurende de nacht heb ik afgewisseld tussen warme baden, ademhaling, warmwaterflessen in de onderrug, oefeningen op de bal en zijligging. Ik probeerde mijn ogen te sluiten, maar het mocht niet baten. Omdat ik zelf vroedvrouw ben, heb ik mezelf onderzocht. Ik wilde natuurlijk zoveel mogelijk van mijn arbeid thuis doen, als Cléo’s gezondheid en die van mij dat toelieten. Mijn pijn was alleen in mijn rug te voelen. Ik kon ze achteraf niet beschrijven, maar ik had nog nooit zulke sensaties gevoeld. Gevoelens die je in het diepste van je wezen raken, die een enorm vertrouwen in jou en je baby vereisen en een gigantische inspanning vragen om los te laten…
“Ik was moe maar gelukkig. Ik verwachtte mijn eerste kind en het geluk om haar snel te ontmoeten was sterker dan wat dan ook.”
Rond 04u55, voelde ik de behoefte om te gaan wandelen. Dus mijn partner en ik liepen de 14 verdiepingen van ons gebouw af om een wandeling te maken in het park onder ons huis. De weeën kwamen om de 4 minuten en dwongen me om te stoppen en voorover te leunen om de sensaties minder oncomfortabel te maken.
Bij onze terugkeer bracht ik de ochtend door met een reeks lage rug massages, warme baden en verschillende posities, allemaal terwijl ik me focuste op mijn ademhaling. Tijdens mijn zwangerschap had ik veel yoga en mindfulness beoefend, met behulp van verschillende boeken, waaronder Nancy Bardacke’s boek “Mindful Birthing”.
Rond 11u40 uur was mijn baarmoederhals 4 cm ontsloten en ik voelde dat ik meer steun nodig had, ik had iemand nodig die me kon begeleiden en me door mijn intense sensaties heen kon helpen. Ik heb mijn vroedvrouw Sarah gebeld. Ik had de keuze gemaakt om tijdens mijn zwangerschap te worden opgevolgd door het vroedvrouwenteam van Amala, dat in Sint Gillis is gevestigd. Sarah kwam als een kleine fee aan om 12u45. Het was een grote opluchting voor mij.
“Ze begeleidde me tijdens mijn weeën en begeleidde mijn partner zodat hij zijn plekje aan mijn zijde kon vinden.”
Ze hielp me ook te ontspannen door me geluiden te laten maken die mijn kaken ontspannen en bij uitbreiding ook inwerkten op het verzachten van mijn baarmoederhals. We gingen door met het afwisselen van posities, schommelen in de armen van mijn partner, baden, ademhalen, terwijl ik alle spanningen bij elke samentrekking losliet dankzij het bevrijdende “OM” dat ik hardop uitsprak. Sarah controleerde Cléo’s hartslag met regelmatige tussenpauzes. Het ging goed met haar, ik kon het voelen en ik had er vertrouwen in.
Picture by Marine Hardy
Maar de gewaarwordingen in mijn onderrug werden intenser en werden soms moeilijk te beheersen. Tegen 16u30 was mijn hals 6-7 cm ontsloten en waren mijn vliezen aan het puilen. Sarah adviseerde ons om naar het Erasmusziekenhuis te gaan. Ik wilde bevallen in Le Cocon, een afdeling binnen het ziekenhuis die beheerd wordt door vroedvrouwen en die gevestigd is in het Erasmusziekenhuis. De weg was moeilijk omdat ik aan de passagierskant zat en in deze positie was elke wee een beproeving. Bovendien was het spitsuur, waardoor we 1001 omwegen moesten maken. Ik keek er zo naar uit om toe te komen in deze cocon… We parkeerden iets na 17.00 uur op de noodparkeerplaats. Ik begon er moeite mee te hebben. Bij elke samentrekking gooide ik me op de grond op handen en knieën of ik klampte me vast aan de nek van Sarah of mijn partner. Dit alles terwijl ik nog steeds het “OM” geluid maak. Voorbijgangers lachten, ook de arbeiders die de stoep opnieuw aan het aanleggen waren…. Ik was doodop.
Toen ik eenmaal bij de Cocon was, stond er een bad op me te wachten. Bedankt Sarah, dat je hen liet weten dat we zouden komen. Ik ging in bad en kwam terecht op een opblaasbaar verzorgingskussen. Wat een fijn gevoel. Ik vroeg mijn partner om de muziekspeler aan te zetten en mijn playlist af te spelen. Afrikaanse ritmes vielen de kamer binnen: Cléo en ik hadden gedurende onze hele zwangerschap naar deze muziek geluisterd. De pijn in mijn rug was de ergste pijn waar ik ooit mee te maken had gehad. Alles was gecentreerd in mijn onderrug. Ik begon te vrezen voor de komst van elke nieuwe wee. Rond 19.00 uur, na weer afwisselend baden, bal en handen en knieën, begeleid door massages/druk op de rug, heeft Sarah me opnieuw onderzocht. Mijn baarmoederhals was 8 cm ontsloten, met nog steeds puilende vliezen. Ik was teleurgesteld dat ik daar nog maar was en begon mijn moed te verliezen tegenover de intensiteit van de weeën.
“Destijds geloofde ik het niet toen mij werd verteld “je zult deze pijnen vergeten”. En toch is het waar, 4 maanden later, kan ik ze niet meer precies beschrijven.”
Ik vroeg mijn vroedvrouw of we de vliezen niet moesten breken om het proces te versnellen, omdat ik niet zeker wist hoe lang ik hier nog door kon gaan. Als het niet vooruit ging, was ik zelfs vastbesloten om de ruggenprik te nemen. Diep van binnen was ik teleurgesteld over het vooruitzicht, maar ik kon het nauwelijks aan. Toen braken de vliezen spontaan, maar ik denk dat de hals tegelijkertijd een beetje dicht ging. Ik kon het niet meer aan. Sarah, die op de hoogte was van mijn geboorteplan, stelde voor dat ik kalinox zou proberen, ook wel lachgas genoemd. Ik accepteerde als laatste alternatief voor de ruggenprik.
Ik ging op mijn zij liggen op advies van Sarah, daarna op handen en knieën, terwijl ik met al mijn kracht door de buis naar binnen ademde en lachgas in mijn longen bracht. Ook al was ik high, ik verloor mijn moed in de pijn die ondraaglijk werd. Ik schreeuwde, ik wilde dat mijn mama met mij zou knuffelen. Mijn rug deed ontzettend veel pijn en ik was bang voor de volgende wee. Ik heb dan uiteindelijk gevraagd om de epidurale. Ik schreeuwde zelfs dat ik een keizersnede wilde. Sarah bood toen aan me te onderzoeken. Als ik de epidurale wilde, moest ik de cocon verlaten en naar de standaard verloskamer gaan.
Het was ongeveer 20u en ik had 9cm. Volgens Sarah, had Cleo zichzelf waarschijnlijk in een sterrenkijker positie gedraaid… Dat wil zeggen haar rug tegen mijn ruggengraat lag. In deze positie is de arbeid langer en de doorgang van de pasgeborene moeilijker door het bekken. Ze vroeg me of Hannah, de Cocon-vroedvrouw, mij kon onderzoeken om haar mening te geven. Ik had eindelijk volledige ontsluiting en de baby was mooi aan het indalen. Ik kon het niet meer geloven. Ik was net door die beroemde wanhopige fase gegaan waarbij je er niet meer in kunt geloven, waarbij je het niet meer aankan. En dan gebeurt het wonder. Sarah en Hannah stelde me voor om in bad te gaan en te duwen.
“Zodra ik in het water lag, begon ik de persdrang te voelen, de sensatie die je het gevoel geeft dat je niets anders kunt doen dan duwen.”
Maar ik kon mijn positie niet vinden. Noch de zijlig, noch handen en knieën was comfortabel voor mij. Dus besloot ik mijzelf op mijn rug te zetten, met beide voeten op de badkuipmuur, om een tegendruk uit te oefenen. Geconfronteerd met de intensiteit van de gewaarwordingen die ik op dat moment in mijn vagina, mijn perineum, voelden, verloor ik opnieuw mijn houvast en schreeuwde ik dat ik een ruggenprik wilde. Dit nieuwe gevoel van druk voor mij was zo beangstigend…. Ik had het gevoel dat ik het nooit zou halen en mijn perineum zou scheuren bij de spanning die ik voelde. Sarah en Hannah hebben me gerustgesteld en aangemoedigd. Ik schreeuwde bij elke wee en gaf alles wat ik kon om te duwen zo hard als ik kon, ondanks de angst die ik voelde. Toen zei ik tegen mezelf “geen keuze meer Emilie, je moet alles geven”. Ik leg ook mijn hand op mijn perineum om mijn kleine Cléo haar vooruitgang te voelen en zo mezelf gerust te stellen.
Picture by Jij & ik fotografie
Cléo heeft uiteindelijk om 21u02 haar kleine hoofdje naar buiten geduwd. Ik moest nog 4 minuten wachten voordat een wee terugkwam en ik weer wilde persen. Zo is Cléo om 21u06 geboren. Ze kwam op mijn borst terecht. Nog nooit in mijn leven had ik zo’n zachte huid gevoeld. Ze was zo mooi. Mijn ogen lichten op. Ik had net de moeilijkste, meest intense en meest magische ervaring van mijn leven gehad. Ik moest diep in mezelf graven, mijn lichaam vertrouwen, mijn baby vertrouwen en een groot en onmisbaar loslaten accepteren. Ik leerde niet alleen mijn baby kennen, maar ook de vrouw die ik was en de moeder die ik aan het worden was. Dit gevoel dat me vandaag de dag nog steeds bezielt is intens en onbeschrijflijk tegelijk. Sinds die dag leef ik op mijn wolk en zelfs als ik het bijna opgegeven heb en mijn moed verloren heb, zou ik deze buitengewone ervaring zonder te aarzelen herhalen.