13u
Onze twee zonen gaan hun bed in voor een middagdutje. Naar goede gewoonte kruip ik ook in mijn bed. Wie dacht dat de vermoeidheid tijdens een zwangerschap beperkt blijft tot de eerste drie maanden, heeft aan mij een voorbeeld dat het ook anders kan: negen maanden moe.
16u
Het is nog altijd stil in huis. Gewoonlijk slapen ze zo lang niet. Ikzelf ben in elk geval wakker en geniet van de rust en de stilte in huis. Hmmmm, het moment dat ze geen dutjes meer doen: dat wil ik zo lang mogelijk uitstellen.
16u20
Ik moet plassen. Heb het gevoel dat ik blijf plassen, dat ik geen controle heb over mijn blaas. Vreemd. Ik vertel het aan Bert en voel meteen weer een scheut komen. Niet normaal. Tenzij dit vruchtwater is. Gecheckt en het lijkt me niet zo waarschijnlijk: het is doorschijnend, terwijl ik me herinner dat het de vorige keren rozig met vlokjes was. Nog maar eens naar het toilet, te laat, broek nat. Dus gedubbelcheckt: het zal wel vruchtwater zijn. En ik die dacht dat mijn bevallingen àltijd in de vroege ochtend beginnen. Wat moet ik nu met een namiddagbevalling.
16u30
Bert belt met Lieve. Ze adviseert ons de kinderen alvast te laten afhalen zodat we nog kunnen genieten van een beetje tijd samen. Dus Bert belt met mijn moeder. Ik hoor hen zeggen dat ze er rond half zes kan zijn, dat er toch nog geen weeën zijn, tijd zat dus. Van op mijn zetel roep ik dat we dan wel iemand anders zullen bellen. Dat ze meteen moet komen, of niet. Ze komt meteen. De kinderen slapen nog steeds.
16u45
Bert is in de weer met doeken om de keukenramen wat te verduisteren, gooit wat speelgoed in de speelhoek, steekt de kachel aan. Ik nog steeds op de zetel en heb weeën. Boven is het nog stil. Ik kom even recht om wat spullen voor de kinderen bij elkaar te zetten en geef mezelf een pluim voor mijn voorbereidingen: alles staat klaar, bij de voordeur. Derde keer, goede keer.
17u
Moeke klopt op het raam. Bert haalt Linus en Wannes uit bed en duwt ze een beetje onthutst in de armen van hun moekejim. Zak mee, da-ag. Ik blijf op de zetel liggen, heb intussen echt wel weeën.
17u05
Bert belt Lieve. Of ze al eens wil komen kijken. Dat wil ze.
17u10
Bert zet hier en daar nog iets klaar, brengt me water en komt naast me zitten. Ik vraag me af waar Lieve blijft. Het duurt zo lang. En die weeën, moeten die echt zo snel na mekaar komen? Is het echt nodig dat dat zoveel pijn doet? Bert vraagt of ik niet in bad wil, boven. Willen wel ja, maar ik vraag me af of ik er nog geraak. En vooral: of ik nog terug geraak. Als ik een keer in dat bad zit, ga ik er niet meer uit komen voor we een baby hebben. En ik wil niet in bad bevallen. Misschien vooral: ik wil niet de ene voet voor de andere moeten zetten, ik wil niet op de trap, laat me hier maar liggen.
17u30
Lieve is er. Ik ben bang, dit gaat allemaal zo snel. Dus: tranen, vertellen, laat maar gaan.
Ik realiseer me dat we vandaag ons derde kindje gaan leren kennen. En vind het plots wel oké. De weeën worden er niet minder op, ook niet minder pijnlijk.
Vanaf dan verlies ik het besef van tijd. Het gaat vooral snel, heel snel. De weeën worden heviger, eigenlijk lijkt het meer op één lange wee dan op weeën. Ik wil van houding veranderen. Op handen en knieën, aan de zetel te hangen, op de baarkruk, op handen en knieën, aan de zetel te hangen, op de baarkruk, aan de zetel, over Bert zijn schoot, op de baarkruk. Vanuit mijn ooghoek zie ik een zeteltje roken, het staat te dicht bij het vuurtje. Het kan me niet schelen. Het kan Bert wel schelen dus hij verwittigt de stagair-vroedvrouw. Op de baarkruk, naast de baarkruk. Ann is er intussen ook. Op de baarkruk. Dit gaat veel te snel. Zijn dit al persweeën? Ja. Gaat ons kind nu al komen? Als jij dat wil. Als ik dat wil. Oké. En daar is hij. Ik voel een hoofdje, ik voel schoudertjes, moet dat niet in stukjes gaan? Ik voel het lijfje, trek mijn handen terug en laat ons kind geboren worden.
18u40
Hij is er. Hij heet Florian en hij is geweldig.
Aanvulling van Lieve:
Een derde geboorte in een gezin, een derde geboorte waar ik bij ben. Een hele weg al afgelegd samen met deze fijne warme familie. Als ik er aankom kom ik er thuis. Ik moet me niet meer voorstellen, we kennen elkaar. Het is een recht door zee geboorte, het kindje weet wat het wil. Ook al twijfelt de mama soms aan zichzelf, het kindje weet het wel. Samen werken de ouders , samen in liefde hebben ze het kindje verwekt, samen in liefde zetten ze het op de wereld. Zo mooi, zo echt, een voorrecht om erbij te mogen zijn.
Welkom Florian broer van Linus en Wannes, even uniek als je broertjes, maar toch drie op een rij.
Een dikke knuffel Soetkin en Bert voor jullie liefdevolle openheid voor elkaar en je kinderen.
De weg is net als een geboorte soms zwaar en pijnlijk, maar samen ge je die weg, omringd door velen.
Lieve
