Picture by Lisa Helsen
Elk jaar op mijn verjaardag, vertelde mijn moeder op verschillende momenten doorheen de dag ‘15 jaar geleden’ (of hoe oud ik dat jaar ook werd) ‘…was ik rond deze tijd nog nietsvermoedend het gras aan het afrijden, …. was je vader boterhammen met pindakaas aan het smeren om mee te nemen naar het ziekenhuis, …. werd jij precies op dit uur geboren’.
Toen ik als tiener een vriendje kreeg, bleek zijn moeder elke verjaardag hetzelfde te doen, bij alle vier de kinderen. En toen ik zwanger werd, kreeg ik van elke vriendin, collega, buurvrouw of willekeurige vrouw achter me in de rij bij de kassa, uitgebreid hun bevallingsverhaal te horen. Of dat nu 6 maanden of 60 jaar geleden was. Elke vrouw bleek zich het verhaal van haar bevalling van minuut tot minuut te herinneren. Dat moet dus wel een ontzettend belangrijk verhaal zijn.
Halverwege mijn eerste zwangerschap had ik weliswaar veel verhalen gehoord, maar nog niet echt een idee van wat er eigenlijk allemaal mogelijk is in de aanloop naar en tijdens je bevalling en waar je zelf ook over na kan denken. Het idee van een bevalling vond ik ontzettend spannend en ik wilde me graag goed voorbereiden. Regelmatig kreeg ik te horen ‘ach, hij komt er toch wel uit…’ Dat is natuurlijk waar. En hoewel je geen (volledige) controle hebt over hoe een bevalling verloopt, vond ik het toch fijn om meer te weten over de verschillende opties die er zijn.
Samen met Bart dacht ik na over wat ik nodig had om vertrouwen te krijgen in mijn bevalling. Via een vriendin kwam ik bij de zelfstandige vroedvrouwen van La Madrugada terecht. Bij hen was er op elk consult veel tijd en ruimte voor allerlei vragen, niet alleen voor het medische deel maar ook voor de onzekerheden in mijn hoofd en alle vragen en wensen die wij voor de bevalling en de start van ons kindje hadden. Er werd écht naar ons geluisterd.
“Het gaf me zo’n rust te weten dat er iemand van deze vroedvrouwen bij ons zou zijn; ons thuis zou begeleiden met de arbeid, samen met ons naar het ziekenhuis zou gaan, de bevalling zou doen en achteraf thuis de opvolging zou verzorgen.”
Eén persoon met wie je dit bijzondere verhaal zou delen. Ik had zo’n schrik voor een vroedvrouw die halverwege je bevalling zou zeggen ‘mijn shift zit erop, mijn collega neemt het over’. Of de gynaecoloog die enkel last minute binnen zou komen. Zou ik daar dan nog op zitten te wachten? Ik had nood aan een kleine, vertrouwde bubbel.
De bevalling van ons eerste zoontje verliep weliswaar grotendeels vlot, maar toch behoorlijk chaotisch. Je zou het niet bij elkaar durven verzinnen voor het scenario van een romantische komedie. Pas na een tijd hevige weeën durfden we de vroedvrouw te bellen (want wat als het toch nog niet echt begonnen was?). Zij was op haar beurt haar autosleutels kwijt, wat voor nog wat extra vertraging zorgde. Daardoor bleek ik al 8 cm ontsluiting te hebben eer de vroedvrouw bij ons thuis was.
Een hectische autorit volgde, waarin de heftige weeën elkaar snel opvolgden, we in het donker en in de harde regen verdwaalden, de bareel van de parking maar niet omhoog kregen, met de vroedvrouw in een rolstoel door het ziekenhuis raceten en in de haast terechtkwamen op de verkeerde afdeling – geriatrie, nota bene. Het zorgde ervoor dat ik toch wat uit mijn element was gehaald.
Eenmaal in de verloskamer mocht ik meteen in bad en bleek ik al volledige ontsluiting te hebben. Ik mocht dus beginnen te persen. Maar het lukte niet. Ik voelde de persweeën niet en gleed steeds onderuit, onder water, in bad. Door alle hectiek van ervoor kwam het er ook niet van om rustig te kijken welke opties er nog waren en dus ben ik uiteindelijk op mijn rug in bed bevallen. Op zich was het een vlotte bevalling, waar ik ook echt positief op terugkijk. Toch vond ik het jammer dat het niet in bad was gelukt. En ook zo’n autorit wilde ik niet nog eens meemaken!
Tijdens de opvolging van de zwangerschap van ons tweede zoontje luisterden de vroedvrouwen steeds met alle tijd en aandacht naar de ervaring van die eerste bevalling. Ook werden nieuwe onzekerheden en angsten besproken, en nieuwe suggesties gegeven voor bijvoorbeeld ademhalingsoefeningen tijdens de arbeid en mogelijke houdingen tijdens de bevalling. We bespraken uitgebreid de opties om dit keer hopelijk toch in bad te kunnen bevallen. Ook werd ons meerdere keren aangeraden om dit keer zeker op tijd de vroedvrouw te bellen zodat alles wat rustiger kon verlopen.
Het is zo bijzonder hoe deze vroedvrouwen elke dag bevallingen en bevallingsverhalen meemaken, maar hun begeleiding gaat alles behalve op de automatische piloot. Elke keer waren ze vol aandacht voor ons. Onze ervaring deed er echt toe en ze leefden mee in wat voor ons een uniek verhaal is.
Toen ik 40 weken en 6 dagen zwanger was en op controle vertelde over de schrik die ik had om ingeleid te moeten worden, werd ik fantastisch geholpen en gerustgesteld. We bespraken verschillende opties om de bevalling op een natuurlijke manier een duwtje in de rug te geven (acupunctuur en een shiatsu massage had ik in de dagen ervoor al geprobeerd). De vroedvrouw informeerde goed naar wat precies mijn wens was: wilde ik echt zo snel mogelijk bevallen of wilde ik vooral een inleiding voorkomen? Dat laatste was het geval. We bespraken een ‘plan van aanpak’. Vooral het advies dat we nog wel even de tijd hadden en ik het even mocht laten rusten, deed me zo goed. Met een veel geruster gevoel kwam ik thuis, nam ik een lang warm bad en deed nog een middagdutje.
“Die nacht, om middernacht, begonnen de weeën…”
Al vrij snel kwamen ze elke vijf minuten. Dit keer zouden we niet lang wachten en dus belden we rond 2u ’s nachts de vroedvrouw die bij ons thuis mee de arbeid zou begeleiden.
De weeën waren snel begonnen maar zwakken ook weer een beetje af. De ontsluiting gaat een stuk minder snel dan de vorige keer, wat me vaak onzeker maakt (is het nu wel écht begonnen? Een tweede bevalling zou toch veel sneller gaan? Hebben we nu toch niet te vroeg gebeld? Blijft de vroedvrouw nu wel bij ons?). Toch zorgt het er ook voor dat we alles nu veel rustiger aan kunnen doen en ik me zo veel beter voel. De nacht voelt zo bijzonder. Met ons drietjes bij zacht licht in de living: ik op de zitbal, Bart soms voor mij achterstevoren op een stoel zodat ik tegen de leuning kan leunen, soms achter mij om mijn rug te masseren of er een warm pittenkussentje tegen te houden.
De vroedvrouw begeleidt ons in de ademhaling en in verschillende houdingen om de weeën wat krachtiger te laten worden. Tussen de weeën door is er tijd voor fijne babbeltjes. Bart maakt rond 8 uur nog een ontbijt voor zichzelf en de vroedvrouw, en perst nog wat verse sinaasappelsap voor mij (mag hij ook al eens persen, grappen we..). Wat een andere sfeer dan de vorige keer.
Om half 10 rijden we met ongeveer 6cm ontsluiting naar het ziekenhuis (wat een verschil met die autorit tijdens de vorige bevalling!), waar een speciale verloskamer ‘de living’ vrij is. Een verloskamer die huiselijk is ingericht en dus de huiselijke sfeer van de nacht in onze eigen living een klein beetje verderzet. Er staat ook een speciaal bevallingsbad.
Om elf uur ga ik in bad. Ik denk terug aan de gesprekken en adviezen die we tijdens de prenatale opvolging hebben gehad en vind dit keer een houding waarin het wél lukt. Op handen en knieën vang ik de laatste weeën op. Dit stuk is voor mij heel heftig en ik voel zo’n immense drang en kracht om ons zoontje geboren te laten worden: hij moet eruit.
“Ik heb het gevoel dat ik van de wereld ben, maar hoor de vroedvrouw toch zeggen ‘nu rustig en liefdevol persen’.”
Die korte maar zo belangrijke aanmoediging helpt om zowel fysiek als mentaal een klik te maken. Dit is een liefdevol moment: ons lieve kleine zoontje komt eraan. Zo’n klein zinnetje kan ineens zoveel betekenen voor ons verhaal. Dit is precies wat ik zocht in een vroedvrouw: iemand die zowel zorgt voor de fysieke als de emotionele begeleiding.
Enkele momenten later, om twaalf uur ’s middags precies, wordt ons zoontje geboren. Onder de begeleiding van de vroedvrouw ‘zwemt’ hij onder me door naar boven, naar mijn armen. Het is gelukt; ons zoontje is helemaal gezond geboren in bad. Nadat de navelstreng ‘uit de knoop’ is gehaald, is er alle tijd om rustig op mij te liggen, een eerste keer te drinken en de navelstreng uit te laten kloppen voor deze wordt doorgeknipt. Die eerste momenten in rust met elkaar beleven, zijn zo bijzonder. Wij zijn ontzettend dankbaar dat we onze bevalling, ons verhaal, zo mochten meemaken; in onze kleine liefdevolle bubbel.
Een week na de bevalling hoor ik mezelf meerdere malen zeggen ‘vorige week rond deze tijd….’.
