Het geboorteverhaal van Otto & Jack

aug 4, 2022 | Geboorteverhaal

Otto&Jack

2020, het jaar dat mijn lieve man, Mathias,  en ik er klaar voor waren om ons gezin nog meer warmte te geven door een kindje te krijgen. 

2020, het jaar waarin ik eindelijk zou mogen meemaken hoe het voelt om zwanger te zijn. 

2020, het jaar waarin mijn mama-gevoelens groeiden, een gevoel dat zo groot, warm en bijzonder is.

Toen ik op 6 mei een zwangerschapstest deed verscheen er binnen de 3 seconden “het positieve streepje”. De weken die hierop volgden voelde ik mijn lichaam veranderen in sneltempo. Stilletjes aan groeide het gevoel dat ik misschien wel eens zwanger kon zijn van een tweeling. Enkele weken later werd dit ook bevestigd. Doordat ik al een beetje een voorgevoel had was de “shock” waar iedereen ons de komende weken naar vroeg helemaal niet aanwezig. Sterker nog, ik voelde me trots dat ik een tweeling mocht dragen en laten groeien en zou voor geen geld van de wereld willen ruilen.
Het enige dat wel aan mij knaagde was het feit dat ik met een tweeling niet thuis mocht bevallen. Ik had deze ervaring zo graag willen meemaken en delen met Mathias. Ook had ik een beetje schrik dat ik in een ziekenhuis niet de natuurlijke arbeid en bevalling zou krijgen waar ik op hoopte.
Na vele oprechte gesprekken met onze gynaecoloog werd duidelijk dat een inleiding op 38 weken en een epidurale verdoving op de planning stonden als we in het ziekenhuis zouden bevallen waar we eerst werden opgevolgd. Dat voelde voor mij niet juist aan. Ik had vanaf het begin van mijn zwangerschap al het gevoel dat ik mijn zwangerschap zou uitdragen en ik wilde de arbeid echt ervaren, zonder onnodige medicalisering of verdoving.
Dus gingen Mathias en ik op zoek naar een team waarbij we natuurlijk konden bevallen. Hierbij vond ik het wel belangrijk om steeds te benadrukken dat natuurlijk bevallen voor mij niet betekende dat er onnodige risico’s moesten genomen worden.
Ikzelf vond het heel moeilijk om als mama te veranderen van team omdat ik me ergens schuldig voelde dat ik niet zou bevallen in het ziekenhuis bij mijn eerste gynaecoloog. Maar met de grote steun van Mathias en mijn super lieve vroedvrouwen en de begripvolle reactie van mijn eerste gynaecoloog durfde ik voor de eerste keer in mijn leven echt voor mezelf kiezen! Elk spiertje in mijn lichaam schreeuwde dat dit de beste beslissing was. Vanaf het moment dat de kogel door de kerk was kon ik weer optimaal genieten van mijn groeiende buik en de schopjes van onze kindjes.
Op 8 januari, de dag voor mijn uitgerekende datum, kreeg ik een monitor in het ziekenhuis waar ik zou bevallen. De monitor gaf aan dat onze kindjes zich nog steeds prima voelden in mijn buik. En je zou hen geen ongelijk geven, want met die hele Corona-heisa was hun quarantaine-plekje niet zo slecht 😉
De vroedvrouw zou ook eens voelen hoeveel ontsluiting ik al had. Ik vroeg haar om dan ook even te strippen. Ik had toen 2cm ontsluiting.
Op de terugweg naar huis zei ik tegen Mathias dat ik blij zou zijn als we thuis waren want de houding in de auto was enorm ongemakkelijk.
Om 13u lunchten we nog samen en ik had het gevoel dat er misschien al wel wat weeën begonnen te komen. Ik durfde hierover nog niets aan Mathias zeggen want ik wilde dat hij zich in de namiddag nog even op zijn werk kon concentreren. 
Mathias begon terug te werken en ik besloot om een relaxerend badje te nemen. Daar voelde ik dat elke wee een beetje intenser werd en dat ze ook sneller op elkaar volgden. Tijdens de zwangerschap had ik een muziek lijst samengesteld en me op mijn arbeid voorbereid aan de hand van ademhalingsoefeningen. Deze kwamen nu heel goed van pas.
Om 14u30 kwam ik uit bad en op het moment dat ik rechtstond braken mijn vliezen. De grote glimlach op mijn lippen kon ik niet onderdrukken. Het zou nu echt niet meer zo lang duren voor ik mijn twee kindjes kon ontmoeten. Ik riep Mathias om hem het spannende nieuws te vertellen. Ikzelf droogde mijn haar nog even met de haardroger. Om de twee minuten moest ik de haardroger even uitzetten om me te concentreren op de volgende wee.
Om 16u belde Mathias naar Patty, onze vroedvrouw, want ik had het gevoel dat de actieve fase van de arbeid nu echt wel bezig was. Toen ze er was had ik al 5 cm ontsluiting. Dit gaf me veel zelfvertrouwen. Omdat het goed vooruitging en de weeën snel op elkaar volgden besloten we dan ook om te vertrekken naar het ziekenhuis.
Van de autorit die 35 minuten duurde herinner ik me alleen maar de lieve woorden van Mathias en zijn zachte aanraking op mij knie. Ik kon me terugtrekken in mijn coconnetje.
Aangekomen in het ziekenhuis had ik al 8 cm ontsluiting. Ik was heel blij, maar toen startte voor mij het moeilijkste moment van mijn arbeid. Door de bedrijvigheid in de verloskamer kon ik me even niet meer concentreren. Ik moest een coronatest laten afnemen, een bloedname laten doen, er werden vragen gesteld,… en eigenlijk wilde ik enkel rust en mijn man aan mijn zijde. In al deze drukte bracht de warme aanraking van Patty me wel weer tot rust. Zij was op dat moment echt mijn rots in de branding.
Toen de rust was weergekeerd kon ik me opnieuw ontspannen en op dat moment kreeg ik al persdrang. Ik had nog geen 10cm ontsluiting en mocht dan ook nog niet met alle kracht in mijn lichaam meeduwen. De massage van Patty en Mathias op mijn rug deed wonderen. En bij iedere wee voelde ik me omringd door de liefste mensen. Mathias zijn woorden waren zo zacht en teder. 
Om 20u zei ik tegen Patty dat ik echt niet meer kon. En dat was het startsignaal dat ik mocht beginnen persen. Ik wilde liefst op de baarkruk bevallen en daar werd om 20u57 onze zoon Otto geboren. Toen zijn schoudertjes geboren waren mocht ik hem zelf op mijn borst tillen. Even leek het alsof Mathias en ik de enige in de kamer waren, samen met onze zoon op mijn borst en ons tweede kindje nog warm in mijn buik.

Ons tweede kindje hield zijn handje boven zijn hoofdje dus moest ik even verplaatsen naar het bed zodat de gynaecoloog zijn handje kon wegduwen voordat hij kon geboren worden. Otto werd op Mathias zijn borst gelegd en ik wist dat hij daar veilig en geborgen lag.
Drie persweeën later werd Jack, onze tweede zoon geboren. Onmiddellijk werd Otto naast zijn broertje Jack op mijn borst gelegd. Ik werd overspoeld door geluk en opluchting dat het mij gelukt was. Wat vond ik onze kindjes prachtig.

Otto en Jack waren twee gezonde, volgroeide flinke babies bij hun geboorte. Ze wogen 3kg190 en 3kg460.

8 januari 2021 werd de mooiste dag van mijn leven!
8 januari 2021,  de dag waarop ik mama werd.
8 januari 2021, de dag waarop ik besefte dat er een nog grotere liefde bestaat dan de liefde die ik al kende.
8 januari 2021, de dag waarop de liefde tussen Mathi en mezelf Otto en Jack werd genoemd.

Ik ben nog iedere dag zo dankbaar dat ik de natuurlijke bevalling kreeg waar ik zo op gehoopt had. Dit had ik niet kunnen doen zonder een aantal mensen.
Eerst en vooral, dankjewel liefste Mathi om zo zorgzaam te zijn tijdens alle beslissingen die we samen maakten. Ik had dit avontuur met niemand anders willen aangaan.
Dankjewel Patty voor jouw warme aanrakingen tijdens de arbeid en dat ik op jou mocht steunen tijdens dit intens moment.
Dankjewel Britte om niet alleen mijn vriendin, maar ook mijn gids te zijn tijdens de zwangerschap en de eerste dagen na de bevalling.
Dankjewel Nina-Bene voor de supergoede zwangerschapscursus
Dankjewel Dr Vandecasteele om begripvol te  zijn en me de keuze te laten maken waar ik me het beste bij voelde.
Dankjewel Dr Cha’ban om me niet in het tweeling-hokje te duwen maar om mijn situatie te bekijken en me de ruimte te geven om uit dat hokje te stappen.

Allerliefste Otto en Jack, dankjewel dat ik jullie mama mag zijn, jullie zijn fantastisch!

Met een traan van geluk in mijn ooghoek schrijf ik het geboorteverhaal van Jack en Otto. Hiermee hoop ik dat ik voor een aantal mensen een inspiratie kan zijn om je tijdens je zwangerschap goed te laten informeren zodat je een overwogen beslissing kan maken over hoe en waar je wil bevallen. 

Liefs Emma