Het is woensdagavond, we liggen in bed na een vrij drukke dag. We kijken nog wat tv en gaan dan slapen, of dat proberen we toch. Ik lig nog wat te woelen. Ik had namelijk afgesproken met Vigo dat als hij wilde komen, vandaag het beste uitkwam. Anders, zo vroeg ik hem, had ik graag dat hij nog tot 20 oktober wachtte.
Ik lig wat te malen over hoe absurd het was om te denken dat ik zelf zou kunnen bepalen wanneer ik zou bevallen. Wat dacht ik nu zelf?!? Maar toch merk ik dat ik heel alert ben op wat er in mijn lichaam gebeurt. Was dat nu een kramp? Of ben ik mezelf vanalles aan het wijsmaken? 15 minuten later opnieuw een kramp. Al snel zit er maar 10 minuten meer tussen.
Ik heb toen wat afgetwijfeld: is dit omdat ik mezelf er zo in heb opgejut? Is het wel echt? Ik ben nog maar 38 weken… Voor hetzelfde geld valt het gewoon terug stil? Om 21u45 besluit ik op te staan. Slapen kan ik zo toch niet. Dan kan ik beter de keuken nog opruimen die nog overhoop staat, je weet maar nooit…
We komen samen nog wat in de flow door alles verder voor te bereiden. We pompen het badje verder op. Niels wilt het ook al graag (half) vullen, dus ik laat hem zijn gang gaan. Ik zet nog wat lekkers klaar voor de vroedvrouwen en Tine en doe een laatste check of alle materiaal volledig is. Ik ben nog erg helder tussen de wëen.
‘Ik ga in de douche en elke paar minuten leun ik tegen de muur. Het water is fijn maar ik wil hangen, niet rechtstaan. Als ik eruit kom ben ik klaar om de vroedvrouw te bellen.’
An pakt op, fijn! Dezelfde vroedvrouw als bij Ayla! Ik geef aan dat ik het nog best te doen vind, maar dat Niels wat nerveus werd. Daarna een telefoontje naar Tine, ook zij komt hierheen.
Al de voorbereidingen zijn gedaan, de golven komen om de 3-4 minuten en worden pittiger, de vroedvrouw en Tine zijn verwittigd. Ik voel dat het tijd is om los te laten. Mijn praktisch deel is gedaan. Ik ga helemaal op in de golven, hang over de leuning van de bank. Na een half uurtje worden ze echt lastig om op te vangen daar, dus ik vraag aan Niels om het badje verder te vullen. Veel geduld heb ik niet en ik kleed me uit om in bad te gaan. Een kleine aarzeling bij mijn onderbroek maar als snel besluit ik dat die ook uitgaat.
Weer een golf.
Tine klopt op het raam en komt binnen, het is dan 2u10. Ergens in mijn wazige bewustzijn vraag ik me af of ik iets tegen haar zou zeggen, maar ik wil niet in mijn hoofd zitten. Dus ik blijf gewoon stilletjes zitten waar ik zit. Ik voel me een beetje gespannen omdat ze wel eens iets zou kunnen komen zeggen. Al snel hoor ik haar camera een paar keer klikken en dat geeft me het signaal dat ik weer kan ontspannen. Ze is met andere dingen bezig.
Deze voelde anders.
Was ik nu al aan het mee duwen?
Ik besluit zelf even te voelen, ondertussen hoor ik buiten een auto, dat zal de vroedvrouw zijn. Ik ga bij mezelf naar binnen en voel helemaal niks, zo ver ik naar binnen ga niks… Teleurstelling, dit gaat nog wel even duren. Ik geef mezelf een standje. Vorige keer heb ik bijna 4u geperst. Ik kan dit!
Tine laat de vroedvrouw binnen, An komt eerst even bij mij kijken. Ik zeg dat ik het idee had dat ik al wat drukgevoel had. De reactie van An gaat helemaal aan mij voorbij, ik had al heel wat concentratie nodig om die boodschap over te brengen. An gaat verder alles klaarzetten terwijl ik over de zijkant van het badje hang.
Daar komt weer een golf. Deze is duidelijk anders, ik duw mee, ik voel Vigo zakken, ik rijk naar onder en voel zijn hoofdje.
‘Een kreet: hij komt! En al snel is zijn hoofdje geboren.’
Hij heeft zijn navelstreng 2x rond zijn nek, die halen ik en de vroedvrouw er snel af en dan kunnen we knuffelen. Waauw dat ging snel! An is amper 5 minuten binnen!
Even later ga ik uit bad om de placenta geboren te laten worden. Na de placenta gaan we rustig op de zetel zitten, voor de eerste voeding. Daarna ga ik douchen. Wat een zaligheid, ik ben helemaal niet duizelig!
Rond 4u30 vertrekken Tine en de vroedvrouw en mogen wij rustig genieten van ons gezinnetje.
