Terwijl hun eerste zoon Eden boven in bed ligt en beneden alleen de kerstverlichting brandt, verwelkomen Jennifer en Frederick hun tweede zoon in bad.
Picture by Auke Fotografeert
Op 17 april 2019 ontdekken we dat we in blijde verwachting zijn van ons tweede wondertje. We verwachten hem tussen Kerstmis en nieuwjaar. Bij ons eerste zoontje Eden ben ik bevallen in het ziekenhuis en heb ik me tijdens mijn zwangerschap en na mijn bevalling laten begeleiden door het Levenslicht-team.
Nu ik zwanger ben van ons tweede zoontje voel ik al snel het verlangen om thuis te bevallen. Geen haast om op tijd naar het ziekenhuis te vertrekken, onderwater bevallen en Eden zou gewoon thuis kunnen blijven. Ik zag het al helemaal voor me. Ik moest alleen Frederick nog overtuigen. Hij zag het eigenlijk niet zitten en had vooral schrik voor eventuele complicaties. Maar hij liet mij de keuze en die was snel gemaakt 😉
De zwangerschap verliep goed. Wat vloog de tijd! De uitgerekende datum kwam dichterbij en voor we het wisten had ik mijn 38-wekencontrole bij de gynaecoloog; ik bleek al 2 cm ontsluiting te hebben.
Ik weet dat dit niks wil zeggen. Het kan nog een tijdje duren voor ons meneertje komt piepen maar het begin was toch al gemaakt. De dag na mijn controle heb ik wat krampjes (wat kan na een inwendig onderzoek) maar die verdwijnen al snel tot 19 december. In de avond krijg ik terug wat krampen – meneertje was wat aan het indalen. Ik ga op tijd mijn bedje in want de volgende dag zou een drukke dag worden.
20 december 2019: ik sta op met lichte krampen. Nadat ik Eden naar school gebracht heb, ga ik eventjes op de zetel liggen – het gaat niet echt.
“Rond half twaalf stuurt Frederick een sms met de vraag of het begonnen is. ‘Nee’, antwoord ik. Nee, gewoon vervelende krampen en wat druk van onder.”
Wandelen is vervelend dus ik denk dat de baby aan het indalen is.
Ik heb ‘s middags met mijn tante afgesproken om uiteten te gaan en twijfel eventjes of ik wel zal gaan. Uiteindelijk maak ik me klaar en vertrek. Bij aankomst zijn de krampen verdwenen. We eten lekker en voor vertrek ga ik nog snel even naar het toilet, waar ik terug een pittige kramp krijg en wat druk van onder voel. Maar ook dat gaat terug over.
Dus door naar het volgende: de kerstviering in de kerk van Edens school om 14u15. Tijdens de viering heb ik twee keer een ongemakkelijk benauwd gevoel, maar verder gaat het prima. Toch ben ik blij dat ik om 15u30 terug op de zetel kan gaan liggen – en ja, daar zijn de krampen weer.
Maar pas als Frederick om 18u00 thuiskomt van zijn werk worden ze feller. Zodra hij me ziet zitten weet hij genoeg: het is zo ver. Terwijl hij boven Eden wast, stofzuig ik nog snel, neem een douche en stop Eden in bed. Eden vraagt wat er aan de hand is. Ik zeg dat ik wat buikpijn heb door kleine broer. Hij zegt dat broer wel mag komen, zodat ik weer een buik zoals hij en papa kan hebben. *smelt*
Wanneer ik terug in de zetel plof worden de krampen (weeën) feller en volgen ze elkaar sneller op. Ik heb nog niet echt het idee dat het begonnen is, maar Frederick denkt daar anders over. Hij heeft schrik om het bad niet op tijd gevuld te krijgen en belt om 19u58 vroedvrouw Annelies. Een twintigtal minuutjes later is ze hier en het is precies dan dat ik pas besef dat het echt zo ver is.
“Ben ik er wel klaar voor? Kan ik het wel? Hoe zal Eden reageren? Duizend vragen spoken door mijn hoofd en de nodige tranen vloeien over mijn wangen.”
Gelukkig is Annelies er om me gerust te stellen. Ze laat me verder mijn ding doen – steunend tegen het keukeneiland – en maakt ondertussen het bad klaar samen met Frederick.
Om 20u45 stap in bad – wat is het water zalig! Alle lichten worden gedoofd, enkel de lampjes van de kerstboom zijn nog aan. Ondertussen is ook vroedvrouw Hanne aangekomen. Vanaf het moment dat ik in bad ben gestapt heb ik het gevoel dat ik meer controle heb over mijn weeën. Bij momenten zit er echt veel pauze tussen, zodat ik zelfs denk dat ze terug stil zijn gevallen.
Maar nee, daar zijn de persweeën dan! Annelies en Hanne stellen me echt gerust. Om 21u20 breken mijn vliezen en om 21u39 is ons ventje er. Ik kan hem zelf mee opvangen en op mijn borst leggen, waar hij nog een tijdje mag blijven liggen. Welkom kleine Vince…
“Een echte droombevalling. Grote broer in bed en wij gezellig bij de kerstboom…”
Rond 1u30 in de nacht sluipen wij naar boven om te slapen. Opeens laat Vince van zich horen waardoor Eden wakker wordt: ‘wat is dat lawaai?’, roept hij ?. Frederick gaat naar hem toe en vertelt dat hij grote broer is geworden. Hij is nog nooit zo snel uit zijn bed gesprongen! Hij is zo blij, zo fier, de tranen staan in zijn oogjes. Hij is eindelijk grote broer.
Ons gezinnetje is compleet.
Bedankt Levenslicht voor deze mooie ervaring. En bedankt voor alles wat jullie voor, tijdens en na de bevalling gedaan hebben. Jullie zijn een topteam.
Frederick, Jennifer, Eden & Vince
