We hadden altijd gedacht dat ze ‘vroeger’ zou komen. Mijn uitgerekende datum ging echter zonder veel spektakel voorbij en ook de dagen erna stelde ze ons geduld op de proef. Op 40 weken en 3 dagen was het dan zover! Ik werd ‘s morgens vroeg wakker en voelde een gulpje water stromen.
Het was niet zoveel maar mijn instinct en ervaring als vroedvrouw zeiden me dat het wel degelijk vruchtwater was. Kasper controleerde het hartje van ons meisje en we belden de vroedvrouw (Hannah). Ze adviseerde ons om nog wat te proberen slapen. Zo gezegd, zo gedaan, maar echt slapen zat er niet meer in en na een uurtje zijn we toch opgestaan.
Brood bakken tijdens de oefenweeën
Afgezien van wat oefenweeën was het nog rustig in mijn buik en hield ik me wat bezig in huis. Kasper bakte nog een brood en begon aan het deeg voor klaaskoeken te maken. Op advies van Hannah gingen we op de middag niet naar het ziekenhuis voor een geplande monitor maar zijn we bij haar op consultatie geweest. Ons meisje stelde het goed en een inwendig onderzoek vertelde ons dat ik al 2 cm ontsluiting had en het heel duidelijk toch om vruchtwater ging. We maakten een praatje en ze gaf ons een heleboel tips en tricks om de arbeid in gang te zetten, want ook dan had ik nog steeds geen weeën. Onze laatste uitstap met twee werd dan ook een wandeling in het bos.
Na een welverdiend middagdutje en wat bekkenoefeningen kwamen de eerste weeën rond 15u op gang. Met veel zorg bouwden we de woonkamer om tot een knusse plek om te bevallen. Het bad stond er reeds enkele weken te paraderen, dus daar moest niet veel meer voor gebeuren. We wisten alleen niet goed wanneer we het moesten vullen, dus besloten we om er al een deel water in te doen en de rest te laten voor als ik in bad wou gaan. Kasper bakte de klaaskoeken en zo gingen er een paar uren voorbij waarbij de weeën geleidelijk aan intenser werden.
Rond 18u belden we vroedvrouw Ambre en ze stelde voor om in de douche te gaan. Daar zat ik dan, inclusief douchemuts en zwangerschapsbal. Het water deed deugd en de warmte hielp me naar binnen keren. Ik probeerde mezelf eens te onderzoeken maar dat was niet zo makkelijk. Uiteindelijk dacht ik 4 centimeter te voelen. Eenmaal terug in de woonkamer probeerden we wat Rebozo-technieken uit, maar dat kon me niet bekoren. Ik ving nog enkele weeën op in Kasper zijn armen, maar toen ik rond 21u begon over te geven was dat voor mij het signaal om Ambre te laten komen. Ze hielp me om tot rust te komen en de weeën toe te laten. Het was een goede tip om mee te neuriën op de muziek. Ze controleerde mijn ontsluiting en merkte op dat, wanneer ik lage oerklanken maakte, ze mijn baarmoederhals vanzelf verder voelde opengaan. Ambre vertelde me heel subtiel dat ik ‘al over de helft’ zat en dit gaf me moed (uiteindelijk bleek het toen 6 centimeter te zijn). Met haar hulp heb ik de uren daarna de weeën goed kunnen opvangen. Af en toe herinnerde ze me eraan dat ik het kon en dat mijn lichaam hiervoor gemaakt was.
Tijd voor het bad!
Ondertussen was Kasper druk bezig met ketels water op te warmen om het bad te vullen, want ja… het warm water was op! Omstreeks middernacht kon ik in bad gaan en wat deed dat deugd! Ik kon eindelijk helemaal loslaten en ontspannen. Tussen de weeën door had ik het gevoel dat ik kon slapen; als een heerlijke sluier viel de roes van de arbeid over me neer. In deze stilte voor de storm konden mijn vriend en de vroedvrouw wat uitrusten in de zetel. Na een hele tijd voelde ik dat de weeën begonnen te veranderen en kreeg ik meer en meer het gevoel om mee te duwen. Instinctief volgde ik mijn lichaam en mijn oerkrachten en -klanken kwamen boven. Een beetje tepelstimulatie zorgde voor een extra stimulans voor de weeën en ik perste mee uit alle kracht. Wat was dit een zwaar werk! In tegenstelling tot wat ik op voorhand had gedacht, voelde ik haar niet naar beneden schuiven en had ik geen idee hoe diep ze al zat. Ik was dan ook blij verrast toen ik met mijn vingers eens voelde en ons meisje nog maar enkele centimeters van de wereld verwijderd was. Dit gaf me extra motivatie en Kasper kwam bij mij in bad zitten zodat we straks samen ons dochtertje konden opvangen. Na nog enkele keren persen kon ik haar lange haartjes voelen en niet veel later werd haar hoofdje geboren! De rest van haar lijfje liet even op zich wachten maar door de tip van Ambre om op handen en knieën te gaan zitten, zag Odile om 02u17 dan toch het levenslicht! Wat een verwondering om haar te leren kennen.
Ik ben zo trots op mezelf dat ik dit gedaan heb en ik ben heel dankbaar dat het gelukt is om thuis te kunnen bevallen. Een dikke merci aan de vroedvrouwen van De Bron om mij en Kasper hier zo authentiek in te begeleiden, jullie zijn de beste!
